“Hoe laat is het?” vroeg Slow en lag op zijn rug, terwijl mske over zijn schouder naar de wekker kon kijken. “Vijf” loog mske. “Daar geloof ik niks van” zei Slow. “Zeven” gaf mske toe en zuchtte inwendig.

Slow’s adem zakte weg in een zalige slaapadem en mske nestelde zich nog eens goed.