Het was warm, daarom zouden we een boswandeling gaan maken.

We waren ooit al eens maar toen verdachten we Julia ervan de kilometers fout te hebben doorgegeven.

We deden de wandeling opnieuw dus en het ging vlot, zo vlot dat Luc onderweg voorstelde om maar even een ommetje te maken naar de kapel.

En toen liep het pad, dat we iets meer dan twee jaar geleden hadden genomen, ineens dood. Rechtsomkeer dan maar, dik tegen de zin.

Even later zat er een grote vogel -denkelijk een reiger- in het bos, maar Luc zag hem eerst waarop hij mijn aandacht trok, ik me omdraaide om hem dan naar voor zien te wijzen en te horen mompelen: “zie nu, nu vliegt hij op”, waarop ik me fluks omdraaide en afdrukte. Dat was te zien aan de foto’s. De reiger? Mits enige bewerking kon je hem zien, jà. Maar een foto kon je het echt niet noemen.

En terwijl we bij het vertrek nogal veel bergop hadden, hadden we nu natuurlijk bergaf. Weet je dat kilometers en kilometers (in dit geval twee) aan één stuk door bergaf meer pijn doet dan bergop? Amaai, ons kuiten.

En toen was de wandeling ineens geslaagd. Op het ogenblik dat ik hem zag, wist ik, daar moet ik een foto van hebben. Op zulk moment zou ik mijn fototoestel wel willen ruilen voor zo een groot kanon, waarmee je haarscherp en dichtbij kan fotograferen. Maar dat zou ik dan weer nooit meenemen om te wandelen omdat het veel te groot, te onhandig en te zwaar is.

Maar toch! Op slag konden mijn kuiten bijna huppelen, al was het toen al terug bergop.

Eens in ons tijdelijk verblijf moest ik eerst nog even googelen om te weten dat ik een rode wouw had gezien. WOW!

Meer foto’s