“Wat doe je?” schrok Slow toen mske ineens met een snok de auto naar rechts en onmiddellijk terug naar links manoeuvreerde. “Ik overrijd dat niet” zei mske. Slow keek wat raar, want hij had niks gezien.

Laat nu toch een paar uur later, maar dit keer in het donker net hetzelfde voorvallen. Zodoende …

“Wat doe je?” schrok Slow toen mske ineens met een snok de auto naar rechts en onmiddellijk terug naar links manoeuvreerde. “Ik overrijd dat niet” zei mske. Slow keek wat raar, want hij had niks gezien.

De eerste keer, iets na vier, was het een zwarte langharige rups -va noemde dat een duivel- geweest, de tweede keer, iets na elf, een kikker die de, toch wel drukke, straat overstak.

mske dacht terug op die avond heel lang geleden, toen ze ook naar huis reed en de kikkers in grote getale de straat overstaken. Het leek toen een nachtmerrie, mske trachtte ze te ontwijken maar kon niet verhinderen dat er toch een paar het tijdelijke met het hiernamaals wisselden. Ze mag er nog niet aan denken.

“Ik rem ook voor dieren” is hier geen ijdel begrip, al kijkt mske altijd wel eerst in haar achteruitkijkspiegel eer ze remt, want als er ene de auto vanachter ramt is het risico groter en is het dier ook dood. Maar als ze zo efkes een snok aan dat stuur geeft kan de achternakomer enkel maar denken dat ze een tic heeft, of de hik.