Er was eens … lang geleden, een tijd waarin elke, zichzelf respecterende firma, jaarlijks een kalender uitbracht met blote madammen. Zo ook de firma waar mske werkte. Dat hield in dat in bijna alle buro’s, die door mannen bevolkt waren, dezelfde foto’s tegen de muur hingen.

Een zeker jaar dook er in het buroke van de ponsdames -of hoe je hen ook zou noemen. Ze ponsten de kaarten klaar voor invoer in een centrale computer- een poster op van een man in zijne pure op een miniveloke … vooraanzicht. Het afdelingshoofd steigerde: “Dàt kon niet”. Het maakte lawaai tot in de directiekamer en het verdict viel: “Dàt kon werkelijk niet”.

De drie meiskes kleefden dan maar een grote aardbei bovenop een bepaald onderdeel. Het afdelingshoofd ging niet akkoord: “die foto moest en zou wég”. De meiskes weigerden en verwezen naar de gedrukte kalenders, maar “dàt was iets anders”. Weer lawaai tot in de directiekamer en daar stopt mskes geheugen want hoe het uiteindelijk is afgelopen … dat weet mske niet meer.

Maar nu ze weet eigenlijk niet of dat met die kalenders nog steeds gangbaar is. Het is ook niet meer zo gewoon een kalender te krijgen van een leverancier.