Toen mske op zoek ging naar de nodige apparatuur en de man in Brussel vertelde dat het systeem niet compatibel was met de nieuwe aanschaf van Mr. Sloddermans en bovendien met een prijs op de proppen kwam die veel meer was dan Mr. Sloddermans had gezegd, belde ze naar Mr. Sloddermans die zei dat ze er de *zie onderwerp vorige postje* van kenden.

Toen ze dan bij Exell beweerden het ding in stock te hebben, waar het uiteindelijk spraaktechnologie betrof en mske en Slow toch hun gerief in Antwerpen vonden –zie hier– vroeg mske toch maar voor alle zekerheid na over die compatibiliteit. Maar daar hadden ze nog nooit over eventuele problemen gehoord. Toch bleek gistermorgen dat het ganse ding niet marcheerde.

mske belde naar de winkel, maar de mechanieker was er niet, die zou tegen de middag terug bellen. Wat hij dan ook deed. Eigenlijk was mske wat verrast want momenteel zijn er zo een vier of vijf die nog moeten terugbellen maar het blijkbaar niet van zin zijn. Dit buiten beschouwing gelaten. De Ronny belde gisteren middag en stond erbij en keek ernaar.

Hij ging het uitpluizen, maar wel eerst eten. En ja, efkes later was hij daar terug. Hij had de fabrikant opgebeld en wat bleek? De fabrikant van Mr. Sloddermans’s systeem had het verstaan om een omwegske te vinden om geen licentie te moeten aanvragen. Die fabrikant had namelijk een ietwat afwijkend systeem gewoon de naam gegeven van een gelicensieerd item.

“Is dat geen oplichting?” vroeg mske. “Eigenlijk niet” zei de Ronny en hij legde uit dat het normaal over een “xyz” instelling ging waar die andere gewoon een afwijkende “ab” had voor gezet. Maar dat was simpel op te lossen, want er bestonden gratis programmaatjes op het internet om die bestanden om te zetten. Maar toen moest Ronny weg en ging mske wat op haren alleen gaan zoeken en ze vond. Gelukkig had de Ronny die ganse uitleg gedaan want de omzetting, zoals voorgesteld, lukte ook al niet, maar wat vond mske daar in? Een manier om “abxyz” om te zetten naar de gewone “xyz”. Voor zover Mr. Sloddermans en zijn “ze kennen er de ***” van”.

Wat willen we nu vertellen, of wat is nu de moraal van dit verhaal? Dat het een geluk is dat er mensen bestaan zoals de Ronny, die nog zoveel beroepseer hebben en genoegen scheppen in hun werk, dat ze er over vertellen en dat het een geluk is dat mske met haar luisterend oor niet doet alsof het haar interesseert maar ook daadwerkelijk hoort wat de mensen vertellen.

Een bloemeke voor alle Ronny’s van deze wereld, er zijn er niet al te veel meer.