“Ga maar door” had de gids gezegd “dat we niet te laat op de samenkomst zijn”. Slow en mske hadden hun gewone pas ingezet en overlegden dat ze op deze manier nog rap efkes thuis konden binnenspringen voor een klein bezoekske aan het huizeken. Tot ze achter hen: “wachten” hoorden roepen. De gids zei dat de groep moest samenblijven.

mske heeft niks gezegd, al lag er iets op het puntje van haar tong, Slow heeft ook niks gezegd.

Achteraf gezien denkt mske dat ze het wel had moeten uitspuwen. Maar waarom? Slow en mske waren er uit vrije wil naar toe gegaan en werden weeral betutteld. Vroeger zou mske dat niet over haar kant laten gaan hebben, maar vroeger was mske dan ook altijd de slechte geweest.

Er is niet teveel kennismaking aan te pas gekomen. Het is alleen spijtig dat een schitterende wandeling weer op deze manier afgesloten moest worden, en waarschijnlijk zal het einde dan ook het enige zijn dat weer in de herinnering zal blijven hangen.

Maar kom, daarmee weten ze weer een stukske veldweg meer om zelf eens op exploratie te gaan.