De notaris die dacht ons vervroegd uit vakantie in Schotland te doen terugkeren heeft weer toegeslagen. Hij ondernam een poging om ons te overtuigen onze vakantie vroegtijdig af te breken.

He eerste telefoontje kwam in het geraas van de Nordschleife. Het tweede een klein uurtje later in de supermarkt. Dat zijn nu niet direct de ideale locaties om een telefoon van een onbekende beller te nemen.

Later zochten wij het nummer op en kregen een paar rare resultaten zoals Las Vegas en China. We zetten het nummer op de zwarte lijst. Opgelost, zo dachten we.

De volgende dag, op Lucs verjaardag, belde zijn zus. De notaris had haar gebeld omdat Luc niet te bereiken was. Ze bleef maar doorgaan dat de notaris had aangedrongen op de dringendheid van de situatie en ze bleef maar zeggen dat die notaris haar dan ging blijven lastig vallen. Want die papieren moesten zéker die week getekend worden. Maar Luc was niet te vermurwen. Wij waren op vakantie en hij zou de notaris wel contacteren als we thuis waren. Geen dag vroeger.

Wij kunnen ons niet voorstellen dat, waar het over gaat, slechts rond de vijfde mei aan die notaris werd voorgelegd, zeker niet aangezien we al op 8 december vernamen dat het er zat aan te komen. Dat wil, volgens mij, weeral zeggen dat ze alles op zijn beloop hebben gelaten en het laatste ogenblik hebben afgewacht.

Luc mailde de notaris zeggende dat hij zou proberen een voor vrijdag gemaakte afspraak op een ander moment te laten plaatsvinden zodat hij even kon gaan tekenen. De reactie luidde:

Geachte,

In het belang van alle partijen hebben we de zaak zo spoedig mogelijk willen laten doorgaan …

Zo spoedig mogelijk? Als het in hun kraam paste waarschijnlijk. En zeggen dat we normaal gezien, zonder Brexitkuren, nog tot de 14de in de U.K. hadden gezeten.

Die vrijdag na onze thuiskomst reden we dan maar speciaal naar tegen de Nederlandse grens en terug voor een handtekening die geen vijf minuten duurde en dat op een dag die getekend was door hevige buien.