Het is toch een wonderlijk iets hé, dat internet.

Leek als wij zijn -voor die paar codes en haakskes en accolades die wij kunnen maken, waardoor het één en het ander er wat anders gaat uitzien, kunnen wij ons toch geen deskundige in de materie noemen- leek als wij zijn dus, begrijpen wij er niks van. Want wat is het eigenlijk? Voor wat ons betreft, niets. Je kan het niet zien, horen noch ruiken en voelbaar is het ook al niet. Je ziet enkel en alleen het resultaat van die codes, haakskes en accolades op je scherm.

Ergens was “niets” en één of andere die slimmer was dan de anderen heeft daar kunnen op schrijven. Hoe dat in zijn werk ging, dat laten we aan specialisten over, want we kunnen ons nu echt niet inbeelden dat die gewoon op zijn pc intikte: “hallo, is daar iemand?” Dat is natuurlijk wat kinderlijk voorgesteld maar de vraagstelling komt zo wat overeen met die over de eerste die aan de uier van een koe ging lurken, goed wetend dat dat melk voor een kalf was.

Net nu we goed bezig zijn ons hoofd te breken over de vele waaroms en waaromnieten en proberen dit blog te maken tot wat we altijd al wilden hebben, lezen we  dat het internet verouderd is en dat het slachtoffer is van zijn eigen succes.

Maar we moeten niet bang zijn. Er is nog een groter en veel sneller niets dat dat allemaal gaat opvangen. De eerste popup bij het lezen van dat artikel was: “lap! we kunnen wéér herbeginnen”. Eens het zover is -en dat zal dan weeral niet al te lang meer duren, want als ze in die middens “binnenkort” zeggen, kan het gemakkelijk al gisteren geweest zijn- zullen we toch weer gewoon mee volgen.

Maar ach, deze week lazen we toch ook dat levenslang leren onze hersenen fit houdt en veroudering tegen gaat.