Als Slow en mske van hier naar Zoneke vertrekken, sluiten ze de deur van het buro om kwart voor drie en als ze de achterdeur en de grote poort achter zich hebben dichtgetrokken stappen ze op hun fiets en rijden naar de bushalte waar hun bus om zeventien minuten na drie aankomt. Zij zijn daar nog ruim voor drieën.

Als ze terugkomen van Zoneke lijkt dat stuk van aan de bushalte tot hier ineens heel wat langer, want ze doen er langer over. Laatst had mske het verkeerdelijk over een half uur, maar dat klopt niet. Die bus landt daar maar om twintig voor tien en ze zijn altijd een sikkepitteke voor tien uur hier.

Het verschil zit hem in de berg. Die berg vertrekt van hier relatief steil maar niet te lang om eens boven op één van de hoogste punten van Vlaams Brabant in één lange erg steile afdaling naar beneden te storten die op het einde gaat uitdeinen zodat ze zich eigenlijk tot aan het dorpke met de bushalte zouden kunnen laten bollen ware het niet dat ze moeten stoppen om de grote baan over te steken.

Dat wil zeggen dat ze, als ze terug komen van geleidelijk bergop overgaan naar bergop naar steil bergop naar ik-kan-er-niet-op. Natuurlijk gaat dat elke keer beter en beter.

Nu is die bergaf zo steil dat elk normaal mens eigenlijk zijn rem wat zou dichthouden bij het afdalen, maar dat doet mske niet, oh nee. Dat is zo een bergaf waarop je de indruk krijgt met wapperende manen door het landschap te vliegen, ware het niet dat de manen niet lang genoeg zijn om te wapperen.

De laatste week echter zien ze overal in het veld erg veel jonge kieviten, jonge haasjes en kleine konijntjes.

Vandaag reed Slow naast mske in plaats van in de achtervolging en mske riep in het verlaten veld: “kieviten en konijnen, red je hachje!” want ze kan zich best de tuimelperte voorstellen die ze zou maken mocht één van deze wezens ineens voor haar wiel komen te springen.