Het begon een poos geleden door de simpele vraag van Amke of Slow bij hen bleef slapen, waarop Slow antwoordde dat dat niet kon aangezien hij zijn pyjama niet meegebracht had en dat Zoneke en Bollie van niets wisten en dat hij de week daarop zijn pyjama zou meenemen als zij dan voor de nodige toestemming zou zorgen, waarop Amke uitriep dat het echt tof zou zijn, zo een pyjamafuif.

Slow, altijd in voor grap, nam de week daarop zijn pyjama mee, zo een donkerblauwe met een wit lijntje aan de manchet en onderaan de enkel. Op mskes vraag wat hij zou doen moesten ze wel degelijk de zaak met Zoneke en Bollie overlegd hebben antwoordde hij dat zij, mske, dan kon zeggen dat ze niet alleen naar huis wou, waarop mske zei dat wie het probleem creëert het ook mag oplossen.

Zover kwam het niet, Amke en Ella keken schuldbewust toen hij ineens in pyjama boven stond want ze hadden vergeten het aan mama en papa te vragen, waarop Slow zijn meest ontgoochelde gezicht opzette en zei dat hij zich zo had verheugd op de pyjamafuif.

Amke had medelijden en vroeg mske hoe ze dat nu moesten oplossen waarop mske voorstelde dat ze een pyjamafuif zouden houden de eerste keer dat ze hier kwamen slapen, waarop Amke dan direct zei dat het dan hun geheimpje was. Noch Slow noch Ella mochten op de hoogte gebracht worden.

Vandaag was het zover. Ze slapen hier. Nadat Amke en Ella fris gebaad waren en met een uitleg van mijn voeten waarom mske toch absoluut dat flanellen hemd aan wou, want mske hééft geen pyjama, stonden ze beneden. Amke drong er op aan dat Slow ook weer de zijne zou aantrekken en nadat dat was gebeurd hebben ze Ella en Slow naar buiten gewerkt met een smoes over het hongerig konijn.

Snel, heel snel heeft Amke alle benodigdheden van de keuken naar de woonplaats gesleept, chips en wafeltjes en nicnacjes en frisdrank. Slow stond buiten te puffen van de warmte en vreesde dat één van de feestgangers voor de feestzaal, die hier begonnen toe te stromen, over de poort zou kijken en zich zou afvragen wat een man van die leeftijd astemblieft om half acht in zijn pyjama buiten stond te doen.

Amke vond het geweldig. De verrassing was geslaagd en Slow zette de TV op MNM en Amke ging uit de bol. Volgens Ella ging ze uit het dak, maar Ella deed er niet voor onder. Ze dansten en aten chips en dansten en dronken frisdrank en zegden dat een fuif niet is om op een stoel te zitten en dat Slow en mske ook moesten dansen. Daar was het nu écht het weer voor.

Slow vroeg zonder woorden hoe lang de pyjamafuif nog zou duren. Straf hoor. Hij had het ganse zaakske in gang gezet. Dat is eigenlijk ook niet waar, eigenlijk was het Amke met de simpele vraag of Slow bij hen bleef slapen.

Toen mske besliste dat het tijd werd om er een eind aan te maken vonden Amke en Ella dat vreselijk jammer want ze vonden het zo leuk, waarop mske beloofde dat ze het later nog eens gingen herhalen, waarop Amke morgenavond voorstelde, waarop Slow zei dat het beter was om daarmee nog wat te wachten tot het zo snikheet niet meer was.

Had ooit iemand aan mske voorspeld dat zij, op deze leeftijd, bij 30° C en meer, met een flanellen hemd aan, zou staan dansen op muziek die meer weg heeft van een plaatslagerij, ze had die zot verklaard.