Eerst maar eens enkele banaliteiten noteren voor de dag dat ik echt dement word.

Het overkomt de beste wel eens, denk ik. Je weet wel, je legt iets weg en weet niet meer waar. Je leest soms wel grapjes over pantoffels in de koelkast en bloemkool in de schoenkast en meer van die dingen.

Ik las nog nooit van een gehoorgestoorde die het hoorapparaat miste en even vertwijfeld overwoog van waar dat ding toch kon zijn. Het overkwam me.

Gelukkig herinnerde ik me snel dat ik het even ervoor in de droogkast -neen, niet voor het wasgoed- had gestopt en die droogkast na afloop mooi had opgeborgen … met het hoorapparaat er in.

Of die keer dat we met ons twee languit en lui op de zetel lagen en ons ergerden aan die twee in de film die hun telefoon maar niet oppakten. Tot Luc ineens vroeg: “Is dat soms onze telefoon?”

Tja, zo vaak worden wij nu eenmaal opgebeld …