Kunst is emotie. Dat vind ik er van. Iedereen kan lopen zeggen hoe mooi iets is, hoe waardevol, als ik er niks bij voel hoeft het voor mij niet.

Ook ben ik geen liefhebber van een bepaald genre, richting, lichting of wat dan ook. Ik weet nooit wanneer iets me de adem zal benemen.

Bij muziek, wat trouwens ook een kunstvorm is, is dat net zo. Momenteel ben ik voor muziek wat aan een koptelefoon gebonden aangezien dat de enige manier is om alles te horen. Mijn oren alleen weigeren bepaalde tonen en bepaalde instrumenten.

En dan komen we nu aan het kerstgedeelte van dit log.

Na al die kerstdagen dat mijn moeder de kerstplaat ’s morgens op de pick-up legde en ze er ’s avonds pas afhaalde en na al die jaren kerstliedjes zingen bij de nonnen ken ik traditionele kerstliedjes. Ik ken de kerstliedjes die ooit de hitlijsten haalden rond deze periode. Ik heb er niks mee.

Ik heb ook niks meer met een stal en een kerstverhaal en al zal er hier of daar wel enige waarheid in schuilen, het is niet meer aan mij besteed.

Alleen is er dat ene liedje dat me ooit als klein meisje al de adem benam, al verstond ik de woorden niet en ik sloot mijn ogen. Ik hoorde het niet alleen, ik voelde het ook en dat doet het nog. Niet alle versies ervan voldoen er aan, sommige wel maar de mooiste is wel zoals de componist en de schrijver het bedoelden: heel eenvoudig.

De tekst laat ik begrijpelijkerwijze aan mij voorbijgaan. Die hoort bij dat verhaal.

Ik heb getwijfeld of ik dit zou vertellen, ik vind dat een erg persoonlijk iets om te vertellen, maar als ik denk aan alle lelijke dingen die de laatste tijd door mensenstemmen worden voortgebracht, is dit de tijd voor wat tegenweer.

En als het aanvangt, houd ik mijn adem in en sluit mijn ogen …