Ergens op een rechte weg, nog een heel stuk -een paar honderden meters- voor de andere rechte weg die hem kruist, zag ik de auto die daar op dat rechtse rechte stuk reed, plotseling vertragen.

Nieuwsgierig wat de chauffeur bezielde hield ik die in het oog. Tot Luc -een paar tientallen meters achter mij lopend- mijn aandacht trok door een geluid dat je eerder in een savanne zou verwachten dan in een Vlaams Brabants open veld.

Ik keek om en zag zijn beweging die me wees op dat linkse stuk van het kruispunt, of beter, een paar tientallen meters àchter dat linkse stuk.

Ze liepen er met vier op een rij. En dààrom vertraagde die auto… en reed hij stapvoets verder … en stopte hij uiteindelijk aan de bovenste rand van de boomgaard.

En dààrom namen wij uiteindelijk de rechtse zijtak niet die ons huiswaarts zou voeren, maar gingen we rechtdoor waardoor we een paar kilometers meer aan de wandeling aanbreiden. Gewoon om tussen de rijen van de boomgaard te kunnen kijken of wij ze niet meer zouden zien.

Het vergde achteraf nog wat bijwerken om in de hoofding om te laten zien dat de stipjes in de verte wel degelijk reeën waren.