Het venster is geen doorkijk om de buren te begluren, bij mij toch niet. Maar als ik recht sta aan mijn laptop en ze stoppen met hun fiets nogal bruusk voor mijn venster, kan ik er echt niet naast kijken.

Dat gebeurde namelijk. Hij, ergens in de puberjaren, ging kort in de remmen en in één beweging was hij van zijn fiets gesprongen en stond zijn rugzak op het zadel. Hij begon te graaien. En ik dacht aan één of andere koekskes- of wafelverkoop of weet ik veel.

Maar neen. Hij viste een spuitbus deo op en begon onder zijn jas te spuiten, niet specifiek onder zijn oksels maar gewoon onder de vest. Hij snoof er efkes aan. Daardoor viel hem blijkbaar op dat zijn mouwen ook een beurt nodig hadden. Hij ging grondig te werk. En toen moesten ook zijn handen -binnen- én buitenkant- er aan geloven. En daarna ging hij de binnenkant van die vest nog eens behandelen.

Uiteindelijk sprong hij op de fiets en was weg. Ik dacht: “Ohlala, die heeft hier ergens een afspraakske”.

Achteraf echter, toen ik het hele gebeuren nog eens overdacht, had ik de indruk dat hij eerder een andere geur probeerde te camoufleren.

Onlangs hadden we het er nog over, dat we de kranten verdenken van de blogs te lezen. Dat ze veel inspiratie halen bij FB en aanverwanten staat buiten kijf, maar de blogs …

Maar raar is het wel dat na een log op 10 maart over grensoverschrijdend gedrag een krant op 17 maart een artikel brengt waarin zowat hetzelfde staat, zelfs de naam is een lichte afwijking van de mijne:

Hij gaf me het gevoel dat ik het niet waard was om met respect behandeld te worden”: Marie werd net als 2 op de 3 Belgen slachtoffer van grensoverschrijdend gedrag¹

Stilaan begin ik te denken dat het écht zo is, dat ze bij blogs een deel van hun mosterd halen.

Moest het zo zijn, het zou me niet kunnen schelen, ze moeten ons zelfs niet vermelden, maar ik zou dan wel liefst in de reacties kunnen lezen: “Het Laatste Nieuws was hier”.

Soms voel ik me de hond in het kegelspel. Soms voel ik me de gebeten hond. In de korte versie kan ik gewoon zeggen dat dat me woensdag overkwam toen:

• ik in de kliniek haast een deur tegen mijn gezicht kreeg omdat ik niet mee binnen mocht en in de gang moest wachten;
• ik in de Kringwinkel na veel gesnuister het boek niet kreeg omdat zij het niet geprijsd hadden;
• ik niet, al genietend van een koffie, op Luc kon wachten en de auto de enige andere optie was.

Voor mezelf, om het van me af te schrijven, had ik het al al helemaal uitgeschreven, met toeters en bellen, maar dat is écht lang. Het kan overgeslagen worden en deze link leidt je recht naar het stuk onderaan om het einde te lezen.

In de voormiddag

Het begon allemaal met een MRI-scan op 4 maart, waarna Luc de uitslag bij de dokter mocht halen, die vertelde dat er een vlekske op die scan te zien was, dat niet mocht genegeerd worden, wat toch wel een botscan vereiste, die niet dringend was. Het woord dat me niet zint in die zin? Vlekske.

Dus maakte Luc zo snel mogelijk een afspraak voor die botscan, op vorige woensdag. Maar zo’n scan gaat in twee delen. Eerst iets inspuiten, een paar uur later scannen.

Gestresseerd en slecht geslapen vertrekken we een kwartier later dan voorzien aangezien het die nacht gevroren heeft en Luc die schuifdeur van de auto opent -wat niet nodig was- en ze niet meer dicht krijgt.

De plaats waar we onze auto normaal parkeren staat vol en we parkeren een stukske verder op een strook waar je twee uur mag staan met parkeerschijf uitgezonderd de bewoners.

Luc meldt zich aan maar moet dat aan een automaat doen en hij zucht. Ik wil dat voor hem doen, de man komt achter de toog uit en begin te tonen wat ik moet doen terwijl ik zelf best in staat ben om te lezen, wat me enorm kan enerveren, wat ik vroeger ook al vertelde, maar dan over parkeerautomaten. Maar ja, grijs haar hé.

Daarna mag Luc, met de hele gazettenwinkel die daaruit komt, zich aanmelden bij de botscan, waar ze eerst doen alsof hij er niet is, daarna opstaan, een deur openen die ze flagrant tegen mijn voorgevel zou geklopt hebben had ik mijn hand niet uitgestoken. “Gij moogt niet mee!” sneert ze. Wat een pitbull.

Ik ga maar in een wachtzaal voor nieronderzoek zitten, voel me wat als: “Hier wacht ik op mijn baasje”?

Als daar meer patiënten komen te zitten, tot bijna op mijn schoot, laat ik de plaats aan hen, verhuis naar de gang waar stoelen staan zonder vermelding voor wie. Ik wacht … Een verpleegster komt voorbij, houdt in, wil iets vragen, loopt door …

Ik hoor de pitbull, tot waar ik zit, nog iemand afblaffen met: “Gij moogt niet mee”. Jawadde, blijkbaar is die ook echt het zonneke in huis.

Een hele processie komt voorbij zowel naar binnen als naar buiten en ik trek mijn tenen in.

Een rollend bed komt voorbij en ik leg mijn benen in mijn nek.

Na een uur, net als ik in een bericht voor Luc: “Aut …” ingetikt heb, komt hij door de deur.

Hij vertelt dat hij er drie uur later terug moet zijn, vraagt of ik terug mee ga, ik denk van niet, maar besluit uiteindelijk van wel. Je weet maar nooit dat hij daarna iets of wat stijf zou zijn en problemen krijgt met het rijden. Zo’n botscan kan gemakkelijk een uur duren.

In de namiddag

We parkeren ons dan maar op de parking die hoort bij de strook waar je twee uur mag staan met parkeerschijf uitgezonderd de bewoners. Maar op die parking mag je dan wel drie uur staan met parkeerschijf uitgezonderd de bewoners.

Aan de kliniek gekomen loop ik door naar de Kringwinkel. Ik kijk rond in de haast lege rekken, snuister tussen de boeken en vind een boek dat ik niet zocht maar dat me aansprak. Het was eens geen meisje of vrouw die verdween maar een baby en het verhaal op de achterflap deed wat Lindbergh-achtig aan, maar er was nog een achterafke.

Ik ga naar de kassa, wil dat boek betalen. Ze zegt: “Ik mag u dat boek niet verkopen, er staat geen prijs op”. Nu zijn er wel meer Kringwinkels waar dat geldt maar meestal geven ze daar wel een prijs als je het vraagt of vragen het zelf na. Dus … Ik wil dat boek pakken om aan het buro te gaan vragen, als ze iets zegt over “vragen”. Ze neemt het boek en legt dat achter de kassa en doet niks. Ik kijk waarschijnlijk wat onnozel zodat ze herhaalt: “Ik mag u dat boek niet verkopen, er staat geen prijs op”. Ze bekijkt me met een air van: “En zeg nu nog ne keer iets”.

Om de dag toch wat op te fleuren, ga ik bij LunchGarden een koffie drinken en neem een gebak als troostprijs. Er zitten wel meer mensen maar in de zaal wat achteraf is er nog meer plaats dan volk. Een rond tafeltje met zitkussens neem ik niet, aangezien ik veronderstel dat Luc achteraf ook tot daar kan komen om een troostprijs en dat zo een zitkussen ook niet ideaal is voor de lage onderrug.

En net zoals bij parkeren met een bredere auto en met verkleden op een parking kunnen ze niet hebben dat je je wat afgezonderd hebt. Er komen twee vrouwen, ze kijken rond en waar willen ze zitten? Aan het tafeltje naast mij. Ze spreken luid genoeg zodat een normaal horend mens hun verhaal zou kunnen volgen, maar een halfdoof mens alleen maar een gebrom hoort als van drie Tinnitussen waarop die van mij zich gaat bemoeien. Moest ik nog goed gehoord hebben, had ik dat wel zelf gedaan. Dat zou hun leren.

Maar nu ga ik dus maar terug naar de auto.

Op minder dan een half uur voor de tijd van het parkeren verstrijkt begin ik uit te kijken of ik die auto eventueel kan verplaatsen als Luc niet tijdig terug is.

Net dan laat hij weten dat hij buiten is. Hij vertelt dat er papieren lagen met de vraag wat ze kunnen verbeteren. Hij had even gedacht om daarop een melding te maken dat een bordje op de deur met: “Enkel patiënten” vriendelijker en duidelijker zou zijn. Maar hij wou liever snel bij de auto zijn.

Besluit

Ik weet dat de lange versie nogal opgeblazen klinkt voor wat het eigenlijk was. Ik ben niet de persoon die in de belangstelling moest staan, maar zulke futiliteiten kunnen op zulk een stressige dag nogal proporties aannemen terwijl je geen naald vindt om ze te doorprikken.

Die vond ik pas donderdagmorgen toen de dokter de uitslag van de botscan aan Luc meedeelde. De vlek kan daar al zitten sedert zijn geboorte. Buiten artrose in de enkel, de knie en de schouders is de rest enkel ouderdomssleet.

En hij heeft een voorschrift voor de tweede -toegelaten- sessie van 9 keer kine. Massage is goed, kersenpitkussen en -warmte is goed. Algipan is goed.

Maar wat na die kine? Wanneer gaat het beteren? Hij kan nu al/nog niet in één stuk met de auto naar Antwerpen rijden. Hij stopt in Leuven, stapt een toertje of twee rond de auto, rijdt naar Rumst, stapt een toertje of twee rond de auto, rijdt naar Antwerpen.

Maar dat gemiste boek ligt nog altijd zeer zwaar op mijn lever. Oplossing? Ik doe geen kringwinkels meer.

Zelfs een hond weet dat hij, als ze hem een snoepje voorhouden dat hij niet krijgt, geen pootjes moet geven. En al voel ik me soms de hond, daarom ben ik het nog niet.

Wanneer gaat men nu eens rugzakken ontwerpen die bij het neerzetten niet voorover vallen?

Ik weet wel waarom ze dat wél doen. Dat komt doordat ze een zak vooraan hebben, waar mensen al snel geneigd zijn om de meest noodzakelijke zaken in te stoppen. Logisch.

Maar handig is het toch niet dat dat een rugzak zomaar op zijn voorgevel gaat liggen en dan liefst nog op de grond of op plaatsen waar je zelfs liever je voeten niet zou neerzetten.

En als je er dan een foto wil van nemen, waarom blijft die dwarsigaard dan gewoon fiks rechtop staan?

Bij de snuistertweedaagse kochten we het Museumboek van het KMSKA, zoals vermeld in de reacties.

Maar niet dat alleen. Er was een tweede boek over het KMSKA, uitgegeven door het -toenmalig- Gemeentekrediet. Dat boek was ook de moeite waard.

Thuis vond ik achterin een lijst. Het bleek een boek uit een reeks te zijn, die “Musea Nostra” heette en waar nog meer interessante musea opstonden, zoals dat van het MSK in Gent bijvoorbeeld, of dat van Museum Mayer van den Bergh.

Ik ging wat aan het googelen en vond ze niet zo direct terug, wel verwijzingen maar daar bleef het bij. Dat werd dus een nieuwe nota op mijn boekenlijst. En wel bij de dingen die ik in het oog moet houden bij volgende snuistermarkten en -verkopen.

Niet dat ik ze allemààl wil, maar als ik er ene tegenkom zal ik die toch niet laten liggen.

Zoals ik ook al vertelde in de reacties, was ik de voorbije week wat aan het kijken in de eigen boekendozen welke ik eventueel wel aan een boekenverkooporganisator zou willen geven.

En wat zat dààr tussen? Juist ja, het boek “Museum voor Schone Kunsten Gent” uit de reeks Musea Nostra, uitgegeven door o.a. het -toenmalig- Gemeentekrediet.

Je weet nooit waar je schatten vindt, al was het in je eigen boekendozen.

Ik kon al direct mijn nieuwe nota op mijn mijn boekenlijst gaan aanpassen en voelde mij net als ware ik van een geslaagde boekenverkoop thuis gekomen.

Waarmee houd je je zich bezig, als je niet thuis bent, het buiten regent en je moe bent van het hangen en je je suf gelezen hebt?

Met het blog natuurlijk. En dan blijkt dat de foto met de paarden met sulkies al meer dan een jaar op het blog maar nooit bij een log hebben gestaan. En dan zit je een beetje verveeld want die paarden met sulkies staan wel dagelijks hieronder bij de “Gerelateerde Berichten” omdat dat zo ingesteld is, maar je bent daar wat op uitgekeken.

En dan vind je dat het tijd wordt om dat eens aan te passen.

En hoe kom je daar nu zo bij? Simpel, onderweg naar een supermarkt om benodigdheden voor het avondeten zeg je: “Kijk! Ze rijden weer!” Waarop je medemens stopt en de telefoon neemt en jij wacht terwijl die paarden met die sulkies dat hele parcours afrijden en je denkt dat hij een frontale foto wil nemen.

Maar dat doet hij niet, hij gaat aan het mopperen, want hij dacht dat zijn telefoon aan het filmen was, maar toen hij op de stopknop van zijn camera drukte, startte die pas.

De auto ook. Geen zin om langer te blijven staan op die -toch wel- drukke baan zei hij: “Foert!”. Er is dus geen sulky-filmpje.

Maar als je dan die paarden met sulkies van hieronder wil aanpassen krijg je een hoop bloggedoe waar je wel het begin maar niet het einde van ziet.

En wat doe je dan? Je denkt: “Foert!” En laat die paarden met sulkies voort de “Gerelateerde Berichten” opvrolijken.

Soms vraag ik me af …

Na een rotopmerking bij mijn toenmalige kapper besloot ik de deur voorgoed achter mij te sluiten. Corona kwam en hielp een handje. Mijn haar groeide, werd langer, werd lang.

En ik vraag ik me af waarom ik die dwarse haardos niet eerder zijn eigen zin liet doen, het resultaat bevalt me.

Ik was dan ook verbaasd te lezen in de gazet:

Is lang haar hebben not done als je ouder bent? Helen Mirren bewijst dat het kan, maar ook dat het nog niet de norm is¹

Dat ze in die gazetten ook publiciteit aankleden als artikel² zie ik wel dagelijks. Is het niet zus, dan is het zo en vooral sjakosjen. Mensen kunnen blijkbaar niet zonder sjakosjen. Maar bij “Het Nieuwsblad” frons ik toch, want daar betaal ik er voor.

Nooit heb ik me laten voorschrijven hoe ik me moest kleden. Altijd heb ik zelf wel beslist wat ik mooi vond en wat ik vond wat me stond. Mode, trend, hype … of hoe je de tendens ook wil noemen, het interesseerde me niet.

Nog niet, al is het de laatste tijd gemakkelijkheidshalve een jeansbroek.

Maar met artikels over mijn haar komen ze te dicht bij persoonlijke dingen. Meer nog. Dat lang haar bij oudere vrouwen werd vroeger gemakkelijkheidshalve in een dot gedraaid.

Nu gaan ze Helen Mirren verdorie als voorvechtster zetten met een verhaal dat ik ook kon vertellen, wat helemaal niet zou moeten, zelfs niet mogen omdat het persoonlijke verhalen zijn.

Ik vraag me af wie hen het recht gaf om te oordelen, wie hen de vrijgeleide gaf om zo betuttelend op te treden.