Wizzewasjes

Wij, vooruitdenkend, hebben altijd wisselgeld bij als we een rommel- of boekenmarkt doen. Wat betekent dat we een hoop nikkel en een pakske briefjes van 5€ meenemen.

Die briefkes van 5€ kan je bij bepaalde banken zo uit de automaat halen.

Laat ons nu, bij het thuiskomen bemerken dat we geen enkel briefke van 5€ meer hebben maar wel drie van 10€ en ééntje van 20€. Dat kwam ook omdat onze buurman zonder wisselgeld had gezeten en dus zomaar bij ons komen wisselen was. Tja … zeg eens “neen”.

Nu moeten die briefkes tegen de volgende markt terug gewisseld worden. Ik vraag in een winkel, die ik niet ga noemen omwille van wat volgt, om die lap van 20€ om te wisselen. Ik vraag niet alles ineens, er staan nog klanten achter ons. Hij doet dat zonder morren.

Dus vraag ik gewoon de volgende keer in diezelfde winkel om een briefje van 10€ te wisselen. Dat kind zegt dat zij dat niet mogen.

Die bank van ons -ik zucht even- is niet zo eenvoudig. We rijden er nooit voorbij omdat we steeds de straten in het centrum mijden als we met de auto zijn en we gebruiken dan ook meestal de automaat op de grote steenweg. Deze keer reden we dan maar om door de drukke winkelstraat en ik ging naar de bank. Geld wisselen gaat zomaar niet. Dat gaat wel maar dat moet aangevraagd worden. Ze willen dat wel aanvragen maar dat kan enkele dagen duren en dat met een feestdag en een andere aanstormende markt in het verschiet.

“Ach” zegt Luc “ik vraag het wel even bij de bakker”. Daar kan het ook al niet, want dan klopt de kassa niet meer.

Oplossing? Ik ga straks naar onze bank, stort die briefjes op de rekening en daarna gaan we bij die bepaalde bank, waar je die biljetten van 5€ kan krijgen, dat bedragske er terug afhalen.

De vraag die wij ons al dikwijls hebben gesteld: “Hoe doen oplichters dat toch?”

Hij was jobstudent. Ik grijs en halfoud.

“Het is 12,5€” zegt hij. Ik neem de kaart, stop die in de automaat …

“Neenee” roept hij geschokt uit. Hij haalt mijn kaart uit de automaat en houdt die tegen de zijkant.

“Zo moet dat” zegt hij. “Ik weet dat” zeg ik. “Ik wil dat niet” zeg ik ook nog.

Het lag op mijn maag, hoe vaak ik ook probeerde mezelf te overtuigen dat hij het met de beste bedoelingen deed.

Goed, waarom wil ik dat niet? Simpel. Toen ik de kaart eerst had probeerde ik dat uit. Het werkte niet. Dat wil zeggen: rode kop. De tweede keer werkte het niet. Dat wil zeggen: boze kop.

De derde keer probeerde Luc in mijn plaats met mijn kaart. Het haperde wat maar ging uiteindelijk wel. “Ding, ik wil je niet” besloot ik.

• Hoeveel vraagt U voor dat boek?

• Dat boek kost …

• Kan er iets af?

• Wat verkiest U: de voor- of de achterflap?

pske van mske: het is nog niet gebeurd, maar voor de toekomst geef ik geen garanties.

Iedereen kent waarschijnlijk wel het gedicht “De tuinman en de dood¹” van Pieter Nicolaas van Eyck. Wie het niet kent kan het hier gaan lezen.

Volgens het gedicht kan je het noodlot niet ontlopen.

Of dat zo is of niet kan je niet echt bewijzen aangezien je nooit weet hoe de situatie in andere omstandigheden zou lopen.

Ik dacht eraan toen ik las dat Thibaut Dochy bekend maakte dat hij stopt met koersen² wegens te gevaarlijke situaties.

Op ongeveer hetzelfde tijdstip las ik van drie vrouwen die omkwamen toen een klif was ingestort in Encinitas (Californië) waar enkele dagen later werd gemeld dat die drie vrouwen daar waren om de overwinning van één van hen op borstkanker te vieren³.

Zonder roekeloos te zijn -ik ga echt geen koorddansen boven de Niagara watervallen- ga ik nu toch geen dingen laten waar enig risico aan verbonden is. Want dan denk ik dat ik ook gewoon bij het naar buiten stappen een dakpan op mijn hoofd kan krijgen. Of zoals men vroeger zei dat het bed de gevaarlijkste plaats is, want daar sterven de meeste mensen.

Kan je het noodlot ontlopen? Is dat de toegang tot het eeuwige leven? Ik denk het niet.

Soms denk ik wel eens dat ik wel zo willen weten hoeveel tijd ik nog heb, meestal liever niet.

¹ Wikipedia
² Het Laatste Nieuws
³ Het Nieuwsblad

Blijkbaar is mijn rare hersenkronkel zo raar nog niet.

Een paar jaar nadat ik een bepaalde opinie op het blog verwoordde, komt er nu een een Canadees onderzoek dat uitwees dat oorlogstaal in verband met kanker nu niet de beste motivering is¹, integendeel blijkbaar.

Ik las, jammer genoeg, niet het hele artikel, daarvoor moet ik me abonneren en waarom ik dat niet doe, heb ik ook al uitgelegd.

¹ Het Nieuwsblad

Nu hoor je meer en meer van mensen die beweren dat ze voor staycation gaan. Net of het een nieuw idee is.

Het is dan wel wat ruimer dan wat er jaren geleden bedoeld werd met de “Côte de Niverans“, de “Géskàn” en, zoals Luc me vertelde, “onder de Corniche“. Er waren er nog. Ze betekenden allemaal dat men gewoon thuis bleef.

Staycation is niet thuisgebonden maar gaat over vakantie in eigen land.

Wat is er dan mis met: vakantie in eigen land, aan de kust, naar de Ardennen, … dat het niet Engels klinkt? Nu ja, de vroegere bepalingen van thuis blijven hadden dan wel allemaal een Franse slag maar waren geen Frans.

Wij zouden een vakantie in eigen land wel zien zitten, ooit zal het er wel van komen.

Maar thuis? Dat ligt toch iets minder in de lijn der verwachting omdat we de rest van het jaar al thuis zitten te stayeren.

Lui achterovergezakt hang ik tegen Luc TV te kijken toen we opgeschrikt werden door een knal tegen de ruit. “Deze keer is het serieus” zei ik en sprong recht.

Want weet je, al die kleine vogeltjes die zich hier te goed komen doen aan het voer, die pikken zo soms al eens een insectje mee en dan horen we hun bekjes tegen de ruit tikken. Maar geen van hen -hoe raar ook- vloog ooit al tegen de ruit. Ze weten dat die er is blijkbaar.

Ik repte me naar buiten maar vond geen gekwetste vogel en toen zag ik de afdruk. Dat is nu al de derde uil die bij ons tegen de ruiten vliegt. De eerste keer in augustus 2011 en de tweede keer is nog niet zo lang geleden in juni 2018.

Eigenlijk vond ik het al een beetje jammer dat ik het beestje niet in het echt zag, maar ja, liever geen uil dan een dode of gekwetste.

Als ik de foto’s bekijk vraag ik me af: Heeft die uil twee maal de ruit geraakt? Of waren ze met twee?”

De foto’s? Weeral een probleem natuurlijk.

Geërgerd door de invasie van nieuwe voetbalberichten en het wegdrukken van ander sportnieuws besloot ik na de TdF de Sporza-app op mijn telefoon te zetten, die van de andere nieuwsleveranciers had ik al.

En ja, daar kan je dus de sportweetjes lezen die de andere media niet vermelden én je kan wielerwedstrijden volgen waar ze op de zenders geen plaats voor vinden.

Dan lees ik over de Transcontinental Race¹ die gewonnen werd door Fiona Kolbinger².

Over dat soort wedstrijden hoorde ik pas toen Kristof Allegaert te gast was in Vive le Vélo. Straffe discipline.

Er valt veel te zeggen over het feit dat de andere nieuwsleveranciers zelfs geen gaatje vonden, al was het maar voor een kleine vermelding. Maar daar gaat het nu eigenlijk niet over.

Eergisteren vond ik een opiniestuk van Bieke Purnelle -directeur van Rosa vzw, kenniscentrum voor gender en feminisme- dat de vinger op een zere plek legde. Het is niet zo dat mijn zere plek de zelfde richting uit ging als die van Bieke Purnelle, maar de manier waarop nieuwsberichten vrouwen vermelden is soms erg ergerlijk: veelal iemands vrouw, dochter, moeder en/of zus, veelal een bezittelijk voornaamwoord ervoor, veelal een aanhangsel.

Zeg je er wat van, dan bekijken ze je of je over pietluttigheden valt. Bij sommige nieuwsberichten is het dan inderdaad nogal minnetjes om daar een punt van te maken, maar toch … journalisten zouden het uit zichzelf moeten weten.

¹ Transcontinental
² Sporza – url: https://sporza.be/nl/2019/08/06/duitse-klopt-ruim-200-mannen-in-4-000-km-lange-transcontinental/
³ VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/08/07/geef-vrouwen-een-naam/

Tijd voor nieuwe oogst?

Als wij gaan wandelen tussen de boomgaarden zien wij overal kokertjes liggen. Er was een tijd dat wij ons afvroegen wat dat toch kon zijn -ik vermoedde dat het iets voor de fruitbomen was- tot bleek dat het over een soort rennersvoeding gaat.

Toen we ooit eens, geparkeerd op de Antwerpse kaaien, overal metalen kokertjes zagen liggen dacht Luc aan restanten van vuurwerk.

Nu blijkt dat het kokers van lachgas¹ zijn, je krijgt er een roes van.

Wie is eigenlijk de eerste die zulke dingen probeert? Als je ziet waar ze al overal aan gesnoven hebben …

¹ Het Nieuwsblad