Wizzewasjes

Wat ons bezighoudt in deze dagen is meestal wel wat ons op alle andere dagen ook bezighoudt, in mijn geval dan mijn baskuul.

Ik had in de beginperiode mijn juiste bmi opgezocht en zou uiteindelijk tussen 62,5 en 67,5kg moeten wegen. Dus zette ik 65 als streefgewicht.

Ergerlijk dat de app op mijn telefoon maar in dat oranje bleef hangen en beschuldigend “overgewicht” bleef zeggen. Tja, een iets persoonlijker: “je bent goed bezig ms” kan je van zo een app natuurlijk niet verwachten. Die houdt zich strikt aan het juiste streepje.

Gisterenmorgen … stond hij groen. Jeuh! Maar wel nog 1,1kg te veel volgens officiële bmi kanalen. Maar ik vond het wel bemoedigend.

Dit wil niet zeggen dat die groen blijft. Gewicht is een raar ding. Het moet altijd wat op en af gaan, maar zolang de neerwaartse trend gaande blijft is dat voor mij al lang goed.

Jammer maar helaas voor alle sportexperts, die ons nu aanraden om toch maar te blijven sporten, ik heb in maart nog maar twee keer met de hometrainer gereden. Ik moet dus kiezen: sporten of afvallen.

Dank zij diezelfde sportspecialisten is het hier eigenlijk erg druk bij ons. Nog nooit op al die jaren dat wij hier wonen zagen wij zoveel joggers, wandelaars en fietsers aan onze deur voorbijkomen.

Ik mag er niet aan denken dat ik er tussen geraak met die hometrainer.

Zo gezegd, zo gedaan.

Die honing zat me dwars. Niet dat dat levensnoodzakelijk is, maar sedert ik nu meer dan een jaar geleden las dat honing met kaneel goed is voor de maag en dus begon met ‘s morgens bij het ontbijt een lepeltje honing met kaneel te nemen heb ik nooit nog last van mijn maag gehad.

En nu was die honing zo goed als op, versneld door die twee verkoudheden die we te verwerken hadden gekregen, waarbij we ook telkens wat honing in de thee hadden gedaan. Ach, dacht ik, ik zou het wel overleven. Want ik had wel al een imker gezocht, maar zoals ik eerder al zei: “Honing is een luxeproduct“.

“Zou het kwaad kunnen … begon Luc vrijdag. “… dat we vanavond tegen sluitingstijd eens langs de Colruyt passeren” maakte ik af.

Dat deden we. Ik pakte de lijst van mijn bestelling erbij, schrapte wat ik elders had gekocht en hield een sterk gemillimeterde lijst over.

De parking stond nog wel relatief vol, maar dat was voor de crisis ook al zo toen de parking aan het station betalend werd. Maar er was geen noemenswaardig karretjesverkeer.

Omwille van de maatregelen van andere winkels, waar maar één persoon per winkelkar binnen mag, bleef Luc in de auto. Maar er stond geen aanmaning om dat te doen, enkel de vraag om een winkelkar te nemen omwille van de anderhalve meter.

Binnen was het rustig, er stond één persoon aan de kassa en er hing een uitzonderlijke stilte. In de winkel zelf waren maximum 10 mensen aanwezig.

Ik reed recht naar het rek met honing. Dat stond nog afgeladen vol -honing is blijkbaar geen hamsterproduct- en nam dus maar drie potten in plaats van de twee op mijn lijstje.

De felgroene kleur van de groene theeverpakking stond al van ver massaal: “Hier staan we!” te roepen en ik verhuisde er drie naar mijn kar. Drie, inderdaad, wegens de korting.

Ik reed de gang uit en zag van daar de beenhouwerij. De lange wand van de toespijs was volledig leeg. De kortere wand met de bereidingen vertoonde meer gaten dan voeding en de korte wand met het vlees kon ik niet zien omdat die achter de hoek was. De beenhouwers waren er nog steeds erg druk bezig.

Op naar de kippenbouillon. Onderweg passeerde ik de olie en azijn en bedacht dat de inhoud van onze fles olijfolie ook fel gezakt was. Ons gewone merk was er niet. Ik nam dan maar een -natuurlijk duurder- alternatief.

Achter mijn rug stonden de kippenbouillonblokjes me al op te wachten. Oei! Daar waren maar zes doosjes meer. Even dacht ik … Maar neen! Ik hield me aan mijn lijstje en liet de rest voor de anderen.

Cola.

Maar hé, ik passeerde de rekken met de chips. Daar stond ook nog wel wat. En al eet ik geen chips -ik ben er echt geen fan van- bekeek ik ze. Luc lust wel af en toe eens een chipske … maar welke moest ik nemen? Kleine zakjes voor een grote man? Neen, hij neemt meestal een grote zak. Wat een probleem zeg. Aha! Ovengebakken natuur. Die zou ik nemen, daar eet ik af en toe ook wel eens een polleke van mee.

Blijkbaar is de oorlog tussen Colruyt en Coca Cola¹ nog niet van de baan, maar niet getreurd, wij nemen het huismerk. Daarvan was er nog genoeg voorraad, het stond tot in de gang. Al drink ik het spul niet meer, Luc wel nog. Jammer, maar helaas.

Bij de melk zag ik mededeling dat er per klant maar twee pakken mochten gekocht worden. Twee pakken? Dat zijn twintig brikken. Tot voor kort namen wij helemaal geen melk, maar sedert de pancakes maak ik wel elke week een keer pannekoeken of pancakes. Ik moet geen twee pakken, ik zou genoeg hebben met twee brikken, maar gezien er zo een grote voorraad stond nam ik er toch vijf. De twee brikken volle melk, die ik in het fruitkraam kocht, zou ik dan later wel eens aan Zoneke geven of, als de nood echt hoog moest worden, als reserve houden.

De smeerkaas was op! Alternatief! Alternatief? Ik had geen zin om kcal te gaan lezen, vetgehaltes en grammen suiker te gaan controleren en vergelijken en nam een -nooit voordien geziene- smeerkaas van het huismerk.

Bij de wasverzachter was die met rozenblaadjesgeur op. Lavendel? Dat ruikt zo sterk naar lavendel. Raar hé. Die geur vind ik té. Lotus dan maar. Ik zou thuis wel zien of die geurde of stonk.

En dan kwam de ontgoocheling. De groentendiepvriezers waren leeg, op een zakje rode kool met appel -die we thuis zelf nog hebben- en bloemkoolroosjes -dan heb ik liever een verse bloemkool- en spekrolletjes met boontjes -die maak ik ook liever zelf- na was alles compleet leeg. Tot die bevinding kwam de dame na mij ook. Wij bekeken elkaar en roloogden eens maar haalden onze schouders op.

Ik had terug gekund naar de frigo om verse groenten, maar daar had ik ten eerste geen zin in en ten tweede kan dat dan wel volgende keer vóór ik in die diepvriezers ga kijken.

Aan de kassa leek het wel een macabere dans. De dame met overvolle kar -eerlijk is eerlijk: ze had niet gehamsterd, het waren allemaal verschillende producten, denkelijk voor meerdere gezinnen- was er blijkbaar -verkeerdelijk- van overtuigd dat ze anderhalve meter afstand van haar kar moest houden en stond constant rond zich te kijken. Ze leek wel een torenwachter op de grond die elke onverlaat, die dichterbij kwam, met een boosaardige blik zou neerbliksemen. Ze had mijn kar al proberen afremmen met haar ogen toen ze zag dat ik toch geen bumperklever was.

Macabere dans? Jawel. Kassierster achteruit, dame vooruit. Dame halfweg de uitgang, kassierster achteruit, dame betaalt. (Voor niet-Belgische lezers: de Colruyt heeft een speciaal kassasysteem, buitenlandse bezoekers kennen dat blijkbaar niet).

“Kan het nog?” vroeg ik de kassierster terwijl ik mijn telefoon met Xtra app, met gestrekte arm, vooruit stak en mijn povere voor ¼ gevulde kar vooruit reed “of slaan we dat gedeelte over?” Ze kwam dichterbij en mikte -ook- met uitstrekte arm met de scanner die op halve meter toch bliep zei.

Efkes -betalen en de rekening op zak- later stortte Luc zich op de kar en begon als een smokkelaar de buit in de autokoffer te laden. Hij stopte enkel even om te zeggen: “Hmmmm, chips!”

Als het fruit op is, doen we dit opnieuw. Ik zou zo terug naar dat fruitkraam gaan, maar de prijzen rijzen daar echt wel de pan uit.

Onnozel om het zo in het lang en het breed te vertellen? Vind ik zelf ook. Maar wat ik wel belangrijk vind om te melden is dat ik me daarna stukken beter voelde. Net of iets zo normaal als een Colruytbezoek het hele absurde van de situatie weer iets of wat gerelativeerd had.

¹ Het Laatste Nieuws

Okee, ze zeggen dat het niets tegen houdt¹. Ik wil hen best geloven, maar mijn verstand zegt wel dat zo een masker wel het eerste mogelijke contact opvangt.

Wij kochten geen mondmaskers, we lieten het voor de mensen die het meer nodig hebben.

Maar nu het Ministerie van Volksgezondheid een patroon online zette, ging ik er eentje maken. Maar waar haal je de benodigdheden in deze tijden van thuis zitten?

De stapel keukenhanddoeken!

Wat blijkt nu? Jammer genoeg was de keukenhanddoek te dik. Het masker valt erg lomp uit en is niet soepel genoeg.

Luc ging er gisterenmorgen mee naar de bakker. Maar omwille van één en ander deed hij er ook nog een sjaal over.

Die hingen we dan buiten om uit te waaien en het mondmasker zullen we waarschijnlijk afkoken.

Maak ik er nog eentje? Ik weet niet. Een oudere handdoek is dunner maar dan niet meer zo dicht van weefsel en houdt volgens mij nog minder tegen dan een gewone buff die ik tot nu toe voor mijn gezicht trok.

Of ze nu helpen of niet, ik vind het een minimum vereiste dat ik mijn neus en mond bedek, vooral als je bedenkt dat we enkel nog in voedingswinkels komen en ik het persoonlijk zeker niet doenbaar vind dat iedereen over dat eten staat te ademen. Kort gezegd: qua hygiëne vind ik het een hoffelijkheid naar de anderen toe.

¹ Het Laatste Nieuws

Zoals verwacht gaat de Collect & Go-afhaling van vandaag niet door. Ik kreeg daarover gisterenmorgen een e-mail. Die afhaling wordt uitgesteld. Zaterdag om 11u zou ik er mogen omgaan.

Ik zei: “Ik bel die af, ik ben geen hond die gaat opzitten, pootjes geven en hopen dat ze me een hap toewerpen”.

Dat deed ik. Ik legde uit dat ik niet zag zitten met die lockdown, dat Tienen toch niet de dichtstbijzijnde supermarkt was en dat ik liever afzag van de aankoop.

Van de hond zei ik niks.

Tja, afzeggen vond Luc ook beter dan misschien aan de politie te moeten uitleggen waarom we naar Tienen gingen om inkopen te doen.

Wat later wou ik naar buiten, waar de vogeltjes fluiten van hun oren maken en zei Luc dat hij wel even van permanentie ging zijn. Je kon nooit weten of er niet aan de deur gebeld werd. Grapjas!

Even daarna kwam hij ook naar buiten en zei: “ziede wel dat ik van permanentie moest blijven”. Collect & Go had namelijk opgebeld met dezelfde boodschap als die in de e-mail. Hij had de oproep de eerste keer gemist, maar ze hadden zo goed als onmiddellijk terug opgebeld.

Hij had hen uitgelegd dat de bestelling al was afgezegd maar hij had ook gezegd dat het er wel ging uitzien als hielden ze een wortel voor een ezel.

Supermarkten? Een plaats om te mijden. Dat zagen we woensdag ook al toen we ‘s morgens om 8u ons vlees gingen halen. Zou dat soms de manier van die mensen zijn om de situatie het hoofd te bieden, dat ze zo de indruk krijgen dat zij het in hun macht hebben?

De hond en de ezel doen dat niet. Die blijven thuis en/of halen hun hap wel in de buurtwinkel.

Niets beter in de strijd tegen de vieze beestjes dan een portie zonneke.

Dus stapte ik naar buiten met de snoeischaar. Ik ging de rosse verdroogde takken van de chrysanten afsnijden. Tja, dat had ik al voor de winter willen doen, maar je weet wel, de baan was te lang.

Tot mijn grote verwondering had één van beide planten jong groen en daar was ik wel blij om. Ik hoopte bij de tweede ook enig nieuw leven te ontdekken, maar dat was noppes. Raar. Omdat ik daar geen foto van wou op het blog heb ik de forsythia maar in beeld gebracht.

Toen viel de geur me op. Met mijn neus is dus alles terug in orde blijkbaar. Het hele koerke geurt naar hyacint.

Straks nog wat buiten. Ik heb de start van het onkruid blijkbaar gemist met die verkoudheid.

Er is dus nog veel te doen.

Ge moet niet hamsteren, er is voorraad genoeg”.

Goed, wij begrepen dat, wij hamsterden niet. Maar waarom geraakt die “voorraad genoeg” dan niet tot bij ons?

We hadden geen diepvriezer, dat hadden wij niet nodig vonden we, tot we net vóór de griepepidemie beslisten om toch maar een kleine te kopen. We moesten eens ziek worden. Dan hadden we toch voor meer dan een week voorraad in huis. Of we konden al eens ijsjes meebrengen. Of ja … weet ik veel.

Om drukte in de Colruyt te vermijden activeerden wij Collect & Go en plaatsten een bestelling, vorige maandag af te halen. Niet dat wij op die manier gaan hamsteren, neen.

De Collect & Go liet ons op zaterdag al weten dat ze het niet haalden. Ze konden die bestelling voor maandag niet garanderen, maar ik kon natuurlijk wel in de winkel binnen gaan … Ik legde maar eens uit van een longcapaciteit van 80% én van een verhoogd risico op bronchitis. Ze begreep het. Maar ik moest dan wel de bestelling opnieuw doen en de data in het oog houden.

“Die hamsteraars hadden gelijk” flapte ik er uit “het zijn idioten maar ze hadden gelijk”. Over dat gelijk gaf ze me gelijk, over dat van die idioten zweeg ze. Ze mag ook de klanten niet afvallen natuurlijk.

Ik vulde mijn bestellijst opnieuw in en keek de openstaande data na. De enige mogelijkheid was komende vrijdag maar dan wel in Tienen. Ik bestelde.

Dan blijkt dat ik geen vlees kan krijgen. Mogelijk zijn ook nog andere dingen niet beschikbaar. Wat? Dat lijkt wachten op Sinterklaas. Als het de spaghetti is, tot daar aan toe. Als het de aardappelen zijn is dat iets minder tot daar aan toe. Als het de wasverzachter is, maak ik er wel zelf, ik vond enkele manieren op internet.

Gisteren contact met Zoneke. Die zit echt zonder wc-papier. Niet te vinden. En die woont niet echt in het zogenaamd achtergelegen Landen. Wij hadden bij de aanvang van de hamstering nog één pak gekocht. Ik vond dat toen kunnen … met nog twee rollen in huis. Ze keken toen net of we inhalig waren.

Wat mij dan stoort is het feit dat ik in 1975 getrouwd ben en altijd -en zo goed als enkel- bij Colruyt mijn aankopen deed. Trouw wordt inderdaad beloond, ouwe seut. En dat terwijl dit blog vol staat met lofbetuigingen voor -inderdaad- de Colruyt.

En inderdaad, ik ben niet het begin en niet het einde van het universum. En het is voor die mensen ook niet makkelijk, dat besef ik ook wel. Maar dan hadden ze ons óók moeten laten hamsteren. Neen, ze stuurden berichten de wereld in waarbij een logisch denkend mens weet dat het waar is, maar ondertussen staan de brave echt weer voor idioot en worden genegeerd en nog scheef bekeken mocht je al eens een opmerking maken. Het zijn zij weer die de moeilijke zijn.

Ik zocht een alternatief voor dat vlees. We kunnen ons menu zo samenstellen dat we maar elke twee dagen een stukje vlees eten, we eten het toch al erg weinig, maar toen gingen ze het over complete lockdown hebben. Ik vond een alternatief, bestelde en ga dat vandaag halen.

Wat vrijdag brengt, zien we wel.

Maar er is toch een sprankje hoop in de sombere tijden. Luc moet, omwille van dat verhoogde bronchitis-risico Broncho-Vaxom nemen, als volgt: de eerste tien dagen van de maand gedurende drie maand, drie maand niet, de eerste tien dagen van de volgende drie maanden, drie maand niet, enz …

Hij had een voorschrift nodig voor 1 april. Hij belde de dokterspraktijk. Ze gaan het opsturen. Hij wou hen nog een briefomslag met postzegel bezorgen, maar dat hoefde niet.

“Niets aan” zou je zeggen, maar dat is het niet. Het was echt zulk een lichtpunt in deze periode van “trek uwe plan” dat wij beiden ontroerd waren door zulk een kleine geste.

Sedert een paar jaar al, hebben wij slechts een minimum aan geld op zak, wij betaalden met de kaart.

Toen we echter de kaart slechts tegen de betaalterminal dienden te houden, ging dat bij mij twee keer in de fout en ik kreeg de kriebels en ik bleef de pincode gebruiken.

Sedert een paar maanden echter betaal ik meestal met de telefoon, dat vind ik handig (zie filmke). Nadeel is dat Google Pay wel ziet wat ik koop, maar ik heb ze verboden om me publiciteit te sturen. Voordeel is dat ik zelf niet eens meer aan de toetsen, waar iedereen al aanzat, moet komen.

Het verwonderde me dan ook niet dat er vraag was om ook in cafés en restaurants digitaal te kunnen betalen¹. Eerlijk gezegd denk ik zelfs dat dat in het voordeel van de uitbater is. Een mens besteedt toch meer als hij in zijn hoofd het saldo van het op zak hebbende geld niet moet bijhouden?

Je zal nu met die Covid-19-crisis maar eens aan je handje contantje vasthouden. In sommige winkels wordt het geweigerd, bij andere wordt het gevraagd om er niet meer mee te betalen. En sommigen vegen daar, zoals naar goeie gewoonte, vierkant hun voeten aan.

¹ Het Nieuwsblad