Wizzewasjes

De spin die op de kamer zat

Zat gisteravond in ons bad

Wat een loeder

‘t Was zijn broeder

Wijl hij kortere poten had

[© ms – 15 september 2021]

Nog zo een gaffe over spinnen! Er werd altijd verteld dat spinnen in bad geraakten via de afloop. “Natuurpunt” vertelt dat ze dat niet doen, maar gewoon, tijdens hun wandelingetjes in bad vallen en er dan niet uit kunnen door de gladde randen.

En inderdaad, de vorige die in bad belandde hebben we ze pas na een paar vruchteloze pogingen van harentwege -terwijl we nu weten dat het ‘van zijnentwege’ moet zijn- met wat hulp van een potje, buiten gezet.

Gisteren echter, een uur voor ik ging slapen was er nog niks aan de hand, toen ik naar bed trok en voor de voorbereidingen de badkamer binnenglipte, zat hij er wel: in bad. Hij leek te slapen want hij schrok van het plotse licht.

Terwijl ik mijn gezicht deed zag ik dat hij pogingen ondernam om er uit te klefferen en hij geraakte op halve hoogte -had die nu een weerhaakje aan zijn ene poot?- alvorens terug te vallen.

Toen ik goed en wel bedklaar was en een foto van de bader wou nemen, was hij weg. Hoezo? Kon die er toch uit? Of is hij het afvoerputje ingekropen.

Feit is, dat ik nu weet dat er nu minstens twee loslopende exemplaren in de meest private delen van ons huis rondhangen.

Met net de maandelijkse boekenmarkt achter de rug, kriebelde het gisteren al om die van volgende maand voor te bereiden. Zot zijn doet namelijk geen zeer.

Maar een tweede reden om er in te vliegen was dat ik zondag, met de kleindochters in huis, toch wat meer gegeten had dan goed was voor Baskuul en reken daar dan nog maar dat glaasje zoete witte wijn bij en ge weet hoe laat het was.

Maar de tijd was goed besteed.

Er zijn woorden en termen en er zijn namen waarop ik niet gegoogeld wil worden. Dat vertelde ik vroeger ook al wel. Maar nooit was het me zo overduidelijk als nu.

Ik nam mijn voorzorgen, zocht op internet en vond een stukske code, waarmee elke term waarop ik/het blog niet op google uit de bus wou komen, vervangen wordt door een pseudoniem.

Zelf zal ik de namen noch termen in berichten schrijven, ik beveiligde de reacties. Als je nu ergens een raar aandoend woord met een *ervoor en een erna* ziet staan, dan weet je het wel.

Mijn voorzichtige “ik” die wel een eigen mening heeft, die ook wel wil meedelen maar dan mondeling -geschreven kan je nooit wissen, niet op papier, niet op internet, ook niet als je je mening verandert, aanpast, verzacht of verhevigt- vindt dat de beste oplossing voor een rustig kabbelend blog.

Vandaag is het twintig jaar geleden dat de wereld stil stond.

Nooit voorheen was een aanslag van zulk een omvang voorgekomen.

Ondertussen zijn er al -te- veel aanslagen -waar dan ook- geweest. We raakten er aan gewend.

Misschien tijd om bij die gewenning even stil te staan.

Een hele poos geleden -eigenlijk kan ik deze keer het begrip “poos” niet zo goed definiëren omdat de tijd te snel gaat- wist Luc me te vertellen dat er een pop up kringwinkel kwam in Landen.

Gezien de korte duur van pop up zaken waar ik in het verleden al over hoorde, dacht ik: “Wat zijn we daar nu mee?”

En ik vergat.

Deze week zag ik dat Luc de opening van de Landense Kringwinkel PLUS¹ op de agenda had gezet: op woensdag 8 september om 10 uur.

Natùùrlijk stonden wij op woensdag 8 september om 10 uur -niet- voor de deur te trappelen vol ongeduld. Wij gingen toch niet tussen de eerste golf aan kooplustigen gaan hangen. We zouden wel zien -op donderdag eens voorbij rijden- en bij te drukke toestanden liever later eens.

Er stonden zelfs nieuwe wegwijzers. “Het is dan ook voor twee jaar … om te beginnen” zei Luc die Landense nieuwtjes meer uitpluist dan ik.

“Het is er aan te zien dat ze hiervoor met een binnenhuisarchitect gewerkt hebben” zei Luc net toen ik bedacht dat die eigenste binnenhuisarchitect bereikt had dat de winkel er uit zag om te bezoeken en er gezellige tijd door te brengen en tot de slotsom te komen dat het dan wel het eerste maar zeker niet het laatste bezoek geweest was.

Het is een kringwinkel maar hij is anders. Hij is echt nóg aangenamer om er in rond te struinen. En ik zal er zeker wel vaker langsgaan.

Ondanks dat de Kringwinkels van het Hageland de prijs van de boeken wel kennen kom ik er meestal wel met één of meerdere buiten. Nu ook, zij het dat twee geen groot aantal is. Maar de laatste tijd koop ik sneller boeken dan ik ze kan lezen.

Afin, Kringwinkel Landen heeft die PLUS achter de naam zeker helemaal verdiend.

Zeggen ze!

Al sta ik daar wat argwanend tegenover na een voorval van vele jaren geleden. Toen was ik opgestaan met rode pukjes van schouders tot heupen én de bijhorende jeuk. De apotheker had het over jonge spinnen die met het blote oog niet zichtbaar waren maar zwevend aan spinnendraad de warme plaatsen opzochten.

Kun je denken dat ik nu, nu ik de “Obsidentify“ op mijn telefoon staan heb, niet eens zou gaan opzoeken welke spin het zich verwaardigt om in september mijn comfortzone binnen te dringen.

En dan is het gewoon één stap verder om even te googelen of dat beest niet bijt. Dat doet de grote huisspin¹ (Tegenaria parietina) dus wel, maar wees gerust, enkel als hij/zij zich bedreigd voelt.

Als je dan bedenkt dat je ‘s nachts zo maar op een wesp kan gaan liggen moet een spin toch ook tot de mogelijkheden behoren.

Of zou hij/zij zich niet bedreigd voelen als Luc, met een kartonnen doosje met flappen, probeert die spin erin te lappen? Ah ja, wij doden geen spinnen. Daar zijn ze iets te nuttig voor. Wij zetten ze buiten.

Maar over Luc en spinnen is het toch vroeger al het vertellen meer dan waard geweest.

Een heel oud en lang verhaal dat erg kort te vertellen is.

Ik was 15 en mijn moeder kreeg bij de Solo een paar sloefkes, turnpantoffels zei ze, maar ze zagen er niet uit als de lompe witte turnsloefen en ik mocht ze niet gebruiken. Dan zijn het balletschoenen, beweerde mijn moeder. Maar zo zagen ze er ook niet uit.

Tot hier het heel oud en kort verhaal.

Nieuw en nutteloos belandden ze in een doos tot een dikke 20 jaar geleden en ik ze ging gebruiken om met het binnenhuisveloke te rijden. Ze pasten niet, maar ze pasten wel. Ze waren te klein, maar dat waren ze niet. Het probleem zat hem in een te platte tip en mijn tenen waren niet plat.

Maar ach het deerde niet, ik reed er toch maar mee.

Tot hier het gewoonweg oud en kort verhaal.

Het binnenhuisveloke ging op stal tot een poos terug en ik wou geen geknepen tenen meer. Ik stak de sloefkes bij de rommelmarkt en bij de eerste gelegenheid waren ze verkocht.

Voilà. En dan nu het nu, dat niet oud en niet zo kort is.

Ik reed op het binnenhuisveloke met mijn sportsloefen. Dat was een slecht gedacht. Mijn voeten geraakten niet in de stijgbeugels. Ik reed op het binnenhuisveloke op mijn sokken. Dat was een slecht gedacht. Mijn voeten schoven van de pedalen.

Ik wou terug Solosloefkes, maar wat waren dat eigenlijk. Ik vond ze ergens op google bij turnsloefen maar nader bekijken kon niet en ik kon ze ook niet kopen.

“Yogasokken met antislipnoppen” stelde Luc voor. Dàt was een goed idee. Ik zou ze bestellen nadat we naar Sunparks waren geweest. Een mens wil toch geen pakskesdienst aan de deur tijdens dagen van afwezigheid.

En dan staan we in de Kilomeet, je weet wel, waar alles te koop is per meter of per kilo. En wat ligt daar? Jawel. Nieuw, nog in de verpakking. Met veters en niet met een elastiek en met platte tenen maar wel groot genoeg. Ik heb ze niet gepast, ik heb ze enkel zool tegen zool tegen mijn voet gelegd. Moesten ze niet passen zouden ze gewoon hun voorgangers gevolgd zijn.

De prijs? In de Kilomeet? Verwaarloosbaar! 2,5€ voor de volledige aankoop waar ook een tiental boeken bij zaten.

Ze gaan niet naar de rommelmarkt. Ze passen.

En bij het googelen op de naam die op de zool staat bleek dan wel dat het wel turnsloefen konden zijn maar niet voor schooldoeleinden en dat het dan wel dansschoenen konden zijn maar dan niet voor ballet.

We hebben weer wat bijgeleerd en ik moet geen yogasokken hebben.

Het werd warmer, we konden buiten eten en zaten genoeglijk onder onze parasol te genieten.

Op één van die dagen had Luc de fleece lakens afgehaald en vervangen door de koele katoenen …

En toen kwam de regen en werd het kil. En die katoenen lakens bleven want het zou wel beteren. Maar het beterde niet.

Voor ons vertrek legden we de fleece lakens terug op en ruimde ik mijn zomerslippers weer de zomerkast in.

En toen werd het zomer!

En nu blijven die fleece lakens er op!