Wizzewasjes

Uit is’t! Geloof het maar. Het is uit! Gedaan! Fini!

Ik boek niets meer, schrijf nergens meer in, ga enkel nog naar iets waar ik kan zeggen: “morgen”.

Hebben we alles al uitgesteld, overlegden we om de week CenterParcs van de Eifel om te boeken naar het binnenland, …

Hadden we ons toch nog ingeschreven om een uurtje een rondleiding mee te maken … gisteren.

Gaan ze toch eergisteren die maatregelen verstrengen, ga ik mezelf voorhouden dat het toch zo erg niet is, dat het toch buiten te doen is, dat we toch nog wel iets mogen hebben …

Maar ik had er verdorie nachtmerries van stress van. Niet alleen daarvan. Er spelen nog andere -persoonlijker zware en minder zware- factoren mee.

Komt daar ook nog Witse zich ‘s nachts mee bemoeien. Ah ja, op die flut-televisie is ook niks meer te zien, zodat we tijdelijk naar Witse en Blokken kijken. Nachtmerries van Blokken heb ik niet. Meer dan de blokkendoos die omvalt zou dat waarschijnlijk toch niet opleveren.

De Giro kunnen we enkel op Eurosport bekijken en op zaterdag en zondag op Eurosport 2 en die laatste zit niet in ons “pack”, maar daar heb ik dan geen nachtmerries van, gelukkig maar.

Word ik de nacht van vrijdag op zaterdag toch wakker zeker met het besef dat ik me allemaal maar zever voorhoud met mijn: dat het toch zo erg niet is, dat het toch buiten te doen is, dat we toch nog wel iets mogen hebben …

Dat het te belachelijk voor woorden is dat wij ons aan onze bubbel van twee houden en dan ineens omwille van een inschrijving gaan rondhossen met een groep onbekenden.

‘t Was nacht, ‘t was nacht, ‘t was midden in de nacht, toen ik tegen Luc zei: “Al wat ge wilt, maar ik ga morgen niet mee”.

Luc heeft zaterdagmorgen een mail gestuurd om het te melden. En ik dacht:

Sjaans! Toch nog op tijd het licht gezien.

Dus wat dan ook, hoe interessant dan ook, hoe schoon en verlokkelijk … wij schrijven niet meer in.

Het is een valstrik, want hoe meer activiteiten we ons ontzeggen, hoe meer activiteit ik ‘s nachts te verwerken krijg.

Gezaag? Maar neen! Gewoon de zaken wat bijgesteld en ons gefocust op echt plezante dingen, zoals gaan wandelen met twee, op een herfstdag dat het een keer niet regent.

Een -heel klein beetje een- gemeen logje.

Ondanks ik niemand het slechtste of ook maar iets slecht toewens, zelfs niet die halvegare van ver overzee, kan je de bedenking die ik maakte wel enigszins gemeen noemen.

Ik zag een artikel waarvan de titel luidde:

Covid-19 kan permanente hersenschade veroorzaken¹ …

en de gemene gedachte was er ineens. De gedachte dat er dan toch veel meer al corona hadden gehad dan ze toegaven.

Want zeg nu zelf, momenteel lopen er, wat corona betreft en het geen slag van de molen is, toch veel met hersenschade rond. En zelfs voor hen hoop ik nog op beterschap.

¹ Het Nieuwsblad

Kijk op tv, er is geen reden om naar koers te komen¹

Waar wij dus al een paar keer naar Overijse trokken om de Brabantse Pijl te zien om een koers eens reëel te bekijken, zouden wij, als brave burgers de goede raad van de CEO van Flanders Classics opvolgen.

En wij zouden -nog maar eens- zien hoeveel mensen er die dag niet naar TV zaten te kijken.

En ik vroeg me af of die organisatoren nu niet snappen dat zeggen dat het publiek moet thuisblijven maar dat een mondmasker verplicht is, zo een beetje dubbele nonsens zijn. Want hier thuis in mijn zetel, tegen mijn lief geleund, moet ik echt geen mondmasker op.

En ik vroeg me af of die organisatoren nu niet snappen dat zeggen dat publiek moet thuisblijven als dat niet thuisblijvende publiek publiekelijk in beeld komt als een slag in het gezicht aanvoelt bij de brave die thuis op zijn zetel naar de prullige uitleg van -maar weer- dezelfde leuteraar zou zitten luisteren en dat in plaats van de sfeer te proeven en mee te leven met de koers.

Ik zou en wou er nog bij vermelden:

En ik vroeg me af of die organisatoren nu niet snappen dat ze, eens die corona opgelost is, ook beter kunnen zorgen dat hun koersen altijd op TV uitgezonden worden, dan zouden we onszelf verder kunnen ophokken en compleet wereldvreemd worden en … beslissen dat we nooit meer ter plaatse zouden gaan kijken.

Maar ik bedacht dat die laatste bedenking er ferm over was, dat zou ik zelfs aan Luc niet verkocht krijgen en bovendien zou dat bij mijzelf ook ferm liggen tegen wringen.

Maar dat laatste ga ik allemaal maar niet zetten … er was namelijk nauwelijks publiek bij de Brabantse Pijl!

¹ Sporza – url: /flanders-classics-kijk-op-tv

En dan lees je dat Delhaize hun pluskaart gaan vervangen door een superpluskaart¹. Heb ik daar een boodschap aan? Neen toch, ik ga niet naar Delhaize.

Waarom lees ik het dan? Omdat ik toch bezig was met de gazet te lezen? Wie kan daar op antwoorden? Wie weet wat er omgaat onder mijn hersenpan?

Goed. Bij Delhaize kan je sparen op een kaart en daarmee kan je kortingen krijgen op gezonde voeding. Dat doen ze om gezonde voeding te promoten.

Wat ik wél weet van onder mijn hersenpan is dat zich op dat ogenblik het één en ander begint te roeren dat zich afvraagt of je met A-score producten alleen wel helemaal gezond bezig bent.

Maar dan lees ik:

… maar ook omdat Delhaize zich daarmee beter kan profileren tegenover zijn rechtstreekse concurrent Colruyt.

en ook:

Ik ben benieuwd hoe Colruyt daarop zal reageren”, zegt Gino Van Ossel. “Want Delhaizes nieuwe klantenkaart/app met die gepersonaliseerde kortingen maakt het voor Colruyt wel moeilijk om te blijven volhouden dat zij de goedkoopste zijn, want die gepersonaliseerde Delhaize-prijzen zijn natuurlijk niet gekend.

Het heeft dus niks met “gezond” te zien, wel met een aanval op Colruyt? Zo klinkt het toch? Of is het de gazet die dat zo heeft bekeken?

Wel, ik als trouwe -ahum ahum- Colruytaanhanger -en van mijn portemonnee ook natuurlijk- denk dat ik dat ik liever bij Colruyt binnen stap, weet wat ik wil weet wat ik neem en weet wat me dat ongeveer gaat kosten.

En ik ga zeker een ander niet laten bepalen wat ik moet kopen.

¹ Het Nieuwsblad

Memorielaan is geasfalteerd. De hoge bomen zijn verdwenen. Er staan nu paaltjes en verkeersborden.

Geen sprake meer van den Tir en die lange zijdreef is dan toch blijkbaar zo lang niet.

Geen zicht meer op lage boerderijtjes. Ze werden in een gerenoveerde -uniforme- jas gestopt.

En net zoals elders vullen supermarkten en andere winkelgiganten het straatbeeld.

Weg zijn de luister en het rozige.

Memorielaan is een illusie en leeft enkel verder in je hoofd … of toch niet?

De fietser reed op het fietspad, een eind voor ons uit. Stiekem gluurde hij over zijn schouder, even later onder zijn arm door.

De herinnering bubbelde omhoog en ik lachte. We reden niet voor niets op Memorielaan.

“Weet je” zei ik tegen Luc “dat ik dat ook deed”. In een tijd lang geleden, met mijn kinderfiets, waren er minder auto’s en als ik dan onderweg was en er kwam een auto achterop zette ik er een spurt in en sprintte voor de overwinning.

Gelukkig lag die eindmeet altijd nét daar, net vóór die auto me inhaalde.

Luc lachte ook en zei: “Ik ging meestal gewoon boven op de piste rijden”.

Blijkbaar was hij ooit lang geleden een pistier¹ en en ik een sprinter.

¹ Pistier
Foto: Eindmeet op de velodroom van Roubaix – stilstaand beeld uit een ouder filmfragment van Luc.

Meestal stippel ik de wandelingen uit, maar die avond was ik nog niet zover. Ze hadden een ommezwaai van het weer gegeven: het mooie weer was voorbij, het zou gaan regenen.

Nu neem ik meestal wel de weersvoorspellingen met een dikke korrel zout. Als je telkens moet thuisblijven als zij regen geven, zou je niet vaak buitenkomen.

In elk geval, Luc zei: “ik heb een wandeling gevonden”. Ze was niet te lang, zodat we, mocht het regenen toch niet al te lang nat zouden moeten rondlopen. We vertrokken in de voormiddag, de regen werd tegen de middag verwacht.

Er waren twee startpunten: één voor de rode en één voor de blauwe wandeling.

We volgden de blauwe pijltjes, echt waar, we volgde ze en kwamen mooie dingen tegen: poelen met water, lege poelen, mooie bankjes en koetjes in de gracht. Niets ernstig, de beesten stond met zijn allen gezapig in die beek te grazen.

Erger was het feit dat we na nog geen twee kilometer terug aan ons beginpunt stonden.

Wat nu? “Ik heb ook weer ne keer iets gevonden zé” zei Luc wat sip.

De oplossing viel ons beiden tegelijk in en we verwezen onszelf naar de rode startplaats, waar -raar maar waar- ook de blauwe bordjes te volgen waren.

We volgden niet helemaal de rode wandeling, we volgden niet helemaal de blauwe wandeling, we negeerden het stuk dat we al in de benen hadden.

Ja kijk, zo erg is dat nu ook niet. Ik kook ook nooit letterlijk uit een kookboek of van een recept, ik moet daar altijd een persoonlijke draai aan geven. En wie zegt dat je die wandelingen móet doen zoals ze aangegeven worden?

In elk geval waren hier de poelen niet allemaal leeg, zagen we ook koeien maar die hadden hun beek zeker al leeggegeten want ze lagen te herkauwen of te bezinnen.

En net toen we aan de auto kwamen vielen de eerste druppels, dikke druppels.

“Zjust op tijd” wist Luc terwijl de zwiepende ruitenwissers hem volledig gelijk gaven.

Meer foto’s