Wizzewasjes

“We gaan de banden laten wisselen en daags nadien ga ik naar de autocontrole” zei Luc.

Alleen wisten ze ons bij de bandenwisselaar te vertellen dat onze voorste zomerbanden versleten waren. We bestelden nieuwe.

Vorige donderdag kon de wissel gebeuren. Bijna thuis gaf de auto aan dat de linker voorband te weinig spanning had. Zut! We reden niet terug. We gingen dat zelf wel oplossen … aan een voorziening die niet werkte en Luc er de verantwoordelijke bijhaalde bij wie de voorziening het wél deed.

Daar kan ik dus de kouw seskes van krijgen. Dat is echt om een mens zich belachelijk te laten voelen. Nu ja, ik weet nog van vroeger, dat een goeie sjot tegen hun sikkedeizen wel eens kon helpen, maar dat kan je daar nu niet zo op het openbare domein gaan doen.

“Morgen ga ik naar de autocontrole” zei Luc. Met al wat hier de laatste dagen al licht tegenviel hield ik mijn hart vast.

Luc wil daar zo vroeg mogelijk zijn. Om zes uur wou hij vertrekken. Hij is toch altijd te vroeg wakker, zegt hij. Maar hij had wel het geluk dat ik hem om kwart voor zes vroeg: “Hoe laat wou je vertrekken?”

Heb je al een bliksemschicht in zijn blote vaan uit het bed weten springen? Ik nu wel.

Hij stond er wel als eerste. Toen hij er wegreed was de file al serieus aangegroeid zodat er al auto’s op straat stonden aan te schuiven.

Foto van Luc

Toen ik opstond had ik nog net tijd om water voor de koffie te koken en daar was hij al … met een goedgekeurde auto.

Er waren deze week opvallend veel Nederlandse kinderen in Plopsaqua. Vlaamse ook wel, maar die liepen gedwee twee aan twee richting 25m-bad.

Het was schoolvakantie in Nederland.

Er waren deze week opvallend veel franssprekende kinderen in Plopsaqua. Vlaamssprekende ook wel maar die moesten opletten in de zwemles.

Het was schoolvakantie in bepaalde regio’s in Frankrijk.

Er waren deze week opvallend veel zombies in Plopsaqua. Wat die spraken weet ik niet. Ik denk dat zombies gewoon niet praten.

Hun blik op oneindig, verstand op nul strompelden ze doelloos langs de baden.

Eigen aan zombies is dat ze de andere mensen niet zien, net of die lucht zijn.

Of het verstandig zou zijn om door te lopen als je zo een zombie ziet aankomen heb ik niet uitgeprobeerd. Ik heb telkens netjes gewacht tot het wezen voorbij geschoven was.

Het stond in de gazet. Er waren 18 kunstenaars die daar iets unieks hadden geplaatst in het landschap¹: “Belevingen in Bevingen²“.

Wij wandelden al een Cicindria wandeling maar hadden daar niet echt goede herinneringen aan, maar ja, een beek dat meandert voort en verder en kan je op meerdere plaatsen volgen. We zouden eens gaan kijken.

Het was niet erg lang, dat wandelingetje, maar het was wel mooi, zeker in vergelijking met dat van vorige keer. En dan heb ik het niet over de kunstwerken.

Ik ben geen kunstkenner, ga geen oordeel vellen, al waren er enkele die ik wel goed vond, enkele die ik grappig vond en enkele die me deden denken aan lang geleden, aan de kunst in de wei.

Ik ga enkel een paar foto’s hier onder zetten. Dan mag en kan ieder daar zijn/haar mening over vormen.

We waren aan de andere kant van Brussel, ons goed en wel aan het amuseren, toen Luc me het artikel toonde dat het had over bijkomende werken op de Brusselse Ring¹. Net of er daar nog niet genoeg grote mollen aan de gang zijn.

Nu ja, we moesten ons geen zorgen maken. Tegen 20u zouden wij al lang over die Brusselse Ring richting huis aan het rijden zijn.

Dat waren we ook, maar we waren wel later dan voorzien waarop we er aan dachten ergens onderweg iets te gaan eten. Eens thuis zou het anders toch maar -bij manier van spreken- een talloor soep met een boterham worden.

Dat deden we. En daarna zijn we veel te laat thuis gekomen.

Allemaal de schuld van de Brusselse Ring!

In de buurt op wandel noteerden we ineens een nieuwe wandelbewegwijzering. “Aha” zei Luc “ik las daar al iets over. Het gaat om een wandeling langs pelgrimswegen naar Scherpenheuvel¹.”

Luc had dat altijd al eens graag gedaan, nadat hij ooit -zo’n 40 jaar geleden, schat hij- samen met zijn broer gestrand was aan het station van Zichem. Broer en ik geraakten er wel en dat is dan weer bijna 50 jaar geleden.

Dus Luc opperde … en ik dacht: “Oh jee! 40 kilometer!”

We hebben het bekeken. Het lokt. Het lokt niet. We hebben zin. We hebben geen zin. En zo is het op de lange baan geraakt. Maar van hier naar ginder is wel degelijk een lange baan.

Feit is, moesten we het ooit doen, Zoneke ons daar moet komen opladen en ons naar huis brengen. De vraag is enkel of hij ons binnen kan dragen.

Na twee volle coronajaren dachten wij dat we alles hadden gehad. Neen, eigenlijk dachten we dat niet. We wisten dat we één onderdeel zoveel mogelijk hadden trachten te vermijden. Dat was gelukt … tot gisteren.

“Ik zou jullie moeten vragen om een sneltest af te leggen” zei ze. Ik dacht dat ik het in Keulen hoorde donderen en reageerde dan ook verbaasd. Ze bekeek me wat eigenaardig -waarschijnlijk zag ik er, ouder wordend, wat verward uit- en ze begon te herhalen.

Ik onderbrak haar met de woorden dat ze me dan wel zou moeten uitleggen hoe dat in zijn werk ging want dat noch ik noch Luc daar ooit mee te maken hadden gekregen.

Dat was hààr moment om verbaasd kijken -of zij het in Keulen hoorde donderen weet ik niet- en ze zag er ook wel wat verward uit maar ik weet dat niet aan haar leeftijd maar wel aan het feit dat ze daar met twee sneltestleken te maken kreeg en dat na de -inderdaad- volle twee coronajaren.

Eigenlijk was ze zeer behulpzaam, zeer vriendelijk en het kwam goed, maar ik vond het geen prettige ervaring.

Niet om de test op zich, maar omdat uit het hele voorval bleek hoe afgezonderd wij de laatste twee jaren geleefd hebben.

En dan lees ik iets over een zeepkistenrace. Dat Wout van Aert¹ daar aan mee deed was nu niet bepaald wat me aansprak, wel de zeepkistenrace op zich. Ik wist niet eens dat dat nog bestond. Die gaat door in Francorchamps.

Efkens bezien of we daar niet eens een kijkje konden gaan nemen.

Na het lezen van de uitleg via de link in het artikel en het zien van de foto heb ik toch gedacht: “Neen, liever niet”. Ze stonden daar rijen dik. En dat is echt niet aan mij besteed.

Ik doe niet aan plaatsvervangende schaamte. Ik vind dat ik me niet moet schamen voor iets waar ik geheel of ten deel geen schuld aan heb.

Maar nu loop ik me wat te generen en probeer gedachtengolven de ruimte in te sturen. Je weet maar nooit dat die buitenaardsen dat kunnen opvangen.

Waarom? Awel, ik hoor die buitenaardse wezens al tegen elkaar bezig van: “Allee, die van de aarde zijn hier gepasseerd en ze hebben weeral hunne rommel niet opgeruimd. Die peizen zeker dat de ruimte een sluikstort is”.

Bij deze, mijn beste aliens, het is niet van mij. Als ik rommel maak is het binnen mijn vier muren maar niet op Mars¹.

En dat noemen ze goed nieuws.

Het leven hangt aan elkaar van gemiste kansen.

Je kan geen filmrecensie lezen of iemand heeft het wel over een gemiste kans omdat zus en zo het met elkaar doen en dat volgens sommigen niet de juiste combinatie is of omdat zus of zo niet aanwezig is in het verhaal.

Als ik dat doortrek hangt mijn leven aan elkaar van de gemiste kansen. Maar ja, schrijvers en filmmakers hebben het dan ook niet over mijn leven.

Een evenwicht zoeken in een veranderende maatschappij zonder creativiteit aan banden te leggen lijkt wel een heel moeilijke opdracht.

Misschien is dat wel een gemiste kans.