Wizzewasjes

Ze hadden sneeuw beloofd en al was er dan wel sprake van plaatselijk aan de Franse grens, hij was er.

Nat op straat, wit tussen de grassprietjes door en oranje onder de straatverlichting.

De mezelf beloofde sneeuwman zal ik er echter niet mee kunnen maken.

Bij tijden van langdradigheid, durf ik wel eens een verzoek ten hemel richten. Ik zeg dan: “Ik zou willen dat er eens iets plezant gebeurde”.

Dat we eergisteren deukloos met onze auto een pakje afhaalden aan de automaat en we gisterenmorgen naar de Colruyt reden met een auto met krassen en een bluts in de deur en er tussen beide feiten niet aan onze deur werd aangebeld, maakte dat we de politie contacteerden.

Aangezien we de auto hadden verplaatst om naar de Colruyt te rijden mochten we ons gisterennamiddag naar de politie verplaatsen om aangifte te doen. Hadden we die auto niet verplaatst, had de politie zichzelf verplaatst om bij ons thuis constatatie te komen doen.

Zodoende verplaatsen we ons vandaag, afspraak om 9u bij de verzekering, om te bekijken of het dubieuze woord in onze polis betekent of de schade nu wél of niet vergoed wordt.

2021 is goed begonnen moet ik zeggen. Er is altijd wel iets en we zijn toch al de dertiende.

Maar wie in de hemel zou nu toch in ‘s hemelsnaam scheiren en een bluts in de autodeur plezant vinden?

Whatsappt Zoneke: “Ik wil naar de sneeuw”.

Antwoord ik: “Ik ook”.

Zegt Zoneke: “Is geen goed gedacht zeker?”

Antwoord ik: “Ik mis de sneeuwvakanties van vroeger”.

En weer Zoneke: “Ik mis het skiën”.

Zucht … om miserabel van te worden … van die saaie braafheid van ons …

En hier? Niet willen sneeuwen hé, niet willen.

Wij zitten al vier dagen op rij onder een dikke laag donkergrijze natte mist.

… worstenbood en appelbollen, net zoals alle jaren, maar dit keer zelf gebakken.

Ergens in oktober dook het idee op om de kerstboom vroeger te plaatsen, weet je nog, als licht in donkere tijden.

Vorige maandag zag ik al bomen buiten liggen voor de vuilkar en vroeg me af of we nu, in de donkerste dagen van het jaar, geen licht meer nodig hadden. Natuurlijk zijn het daarom niet dezelfde mensen die eerst om licht vragen om het nu als eerste terug te doven.

Maar toch, ergens geeft dat toch de indruk dat er wat anders speelt, een vorm van de eerste te willen zijn bijvoorbeeld.

De kerstboom wordt meestal weggehaald met Driekoningen of de dag erna. We deden het niet. Hij stond nog tot vandaag. Straks begin ik er aan.

Er zijn twee redenen. De eerste is gewoon simpel dat ik nog geen zin had omdat het lijkt dat het helemaal de moeite niet loonde, zo snel was die ene maand kerstboom voorbij.

De tweede reden is van een heel ander soort. Ik wachtte namelijk op de kaart -steeds van dezelfde afzender- die elk jaar, maar dan ook elk jaar, een paar dagen nadat het kerstgerief terug op zolder staat, in onze brievenbus belandt, zodat ik nog eens naar de zolder moet om de achterblijver bij de andere te gaan stoppen.

Ik gaf de laatkomer dus tot vandaag, in het weekeinde hebben we sowieso geen post.

En ja, we zullen nog een keertje extra naar de zolder mogen.

Wat je ook wil, pak je laptop, ga erbij zitten en kijk je ogen uit.

Een wonderwereld gaat voor je open, de dingen die je zoekt liggen zomaar voor je klaar. Zaken waar je vroeger hemel en aarde moest voor verzetten om er aan te geraken. Je moest er persoonlijk om. Je moest al zo’n winkel in je buurt hebben … Noem maar op, er waren obstakels genoeg.

Nu geef je een zoekfunctie in en afhankelijk van wat je zoekt krijg je ofwel een winkelgigant of een speciaalzaak.

Het viel me in de zomer al op dat je meer T-shirts met toffe opdrukken op internet vond, maar een echte revelatie zijn wel de speciaalzaken met bakgerief.

Waren die er vroeger dan niet? Neen!

En we zijn nog niet klaar. We zoeken momenteel die dingen op die ooit op een verlanglijstje zijn beland maar die we nooit kochten bij gebrek aan -jawel- zin om winkels af te dweilen. Wij houden echt niet van winkelen.

Enkele zaken schrapten we al vóór het zoeken.

Maar een paar zijn ondertussen al onderweg, andere staan op het verlanglijstje van de betreffende winkel -voor volgende maand of zo- kwestie van in verwachting te blijven.

Moeten we nu écht Corona daarvoor dankbaar zijn?

Ze lopen tussen de huisjes op zoek naar een stalleke dat er niet staat.

Of mogelijk zijn ze op zoek naar hun collega die momenteel nog in de taart zit en er straks uit springt met een vrolijk: “Tadaa!”

Misschien zijn het er wel twee … de perikelen van het vorig jaar in gedachten.

Als ik zo ‘s avonds naar een thriller kijk, kan het gebeuren dat ik ‘s nachts tot vier keer toe met een moordpoging te maken krijg.

Kijk ik zo ‘s avonds naar een romantisch niemendalletje dan gebeurt het nooit dat ik ‘s nachts door één of andere gekust word. Misschien ben ik te oud, de mogelijkheden te jong.

Mogelijk wil ik helemaal niet door vreemden gekust worden … maar even terzijde … vermoord toch ook niet.