Wizzewasjes

We hadden onze wagen volgeladen en reden naar de locatie waar je goederen voor de Kringwinkel mag/kan af geven.

Omdat we niet zinnens zijn om nog veel op rommelmarkten te gaan staan, hadden we enkele goede stukken uitgezocht om niet met enkel die luster daar te staan.

Bovendien was er een actie zodat je voor 5kg binnen gebrachte goederen een aankoopbon van 5€ kon krijgen, te besteden per aankoopschijf van 15€.

De man die de goederen ontving zei: “Rommel” terwijl hij naar de luster wees. “Die gaan we toch vernietigen” zei hij. “En dat ook” wees hij op het computerscherm. “Dat werkt nog” schrok Luc. “Ouwerwetse rommel” zei de man.

We bekeken elkaar. Het is nu niet omdat wij het niet meer moeten hebben dat dingen die nog perfect werken en waar niets aan scheelt behalve dat ze dan wit zijn terwijl de mode van nu zwart is, zomaar weggegooid of vernietigd moeten worden.

“Gade de rest nog uitladen?” vroeg de man brutaal. We bekeken elkaar nog een keer. We schudden van neen en sloegen onze koffer dicht.

We zullen nog maar een paar keer de rommelmarkt doen en wat overblijft zullen we wel naar de Kringwinkel brengen op een moment dat er geen aankoopbonnen mee te krijgen zijn. Ze zouden nog durven denken dat we het daarom doen.

Wat me nu pas écht opvalt is dat de verpakkingen voor voedingswaren niet voorzien zijn voor twee personen.

Zo weten we bijvoorbeeld dat een pak volkorenspaghetti van 500g te veel is en toch maken we het ineens klaar omdat we het niet vaak bereiden en we het niet zo hebben op verpakkingen die geopend in een kast liggen te verdoefen.

Wat overblijft is een restje, niet genoeg voor één persoon. We gaan de glazen spaghettipot van vroeger terug in dienst nemen en afmeten.

Zo ook met voorgebakken frieten. Die zitten per kilo verpakt. Of je overeet je, of je eet meerdere dagen na elkaar friet, wat ook niet de bedoeling is. Zo verdeelden wij dat in twee. In de toekomst in drie.

Gelukkig kan je in de beenhouwerij van de Colruyt vragen om de hoeveelheid vlees aan te passen. Dat doen ze zonder morren. We zijn al zulke kleine vleeseters en dan zitten er zo drie grote lappen in één verpakking.

En die drie, dat is nog zo een raar getal eigenlijk. Ik zou denken dat twee of vier eerder de norm zou zijn.

Als de kranten nieuws van vijf jaar geleden terug mogen oprakelen, mogen wij dat ook.

We schreven namelijk, -ook- vijf jaar geleden, een verwonderd log over dat nieuws van toen. Verwonderd inderdaad omdat ik nooit voordien over het “Dyatlov Pass Incident” had gehoord.

Niet opgerakeld, maar echt nieuw is wel het nieuws dat de Russen het onderzoek hebben heropend¹.

Ik ben nooit curieus maar nu ben ik wel een beetje benieuwd wanneer ze met de bevindingen voor de pinnen zullen komen.

Meer foto’s

¹ Het Laatste Nieuws

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik wel van koers houd. Veldrijden daarentegen stoort me niet, maar ik ga er ook niet voor zitten. Ik vang hier of daar wel een flard op tijdens de uitzending of ik lees het wel in de krant.

Uitgerekend het veldrijden geeft me nu de kriebels. Niet de sport zelf maar de veldrijder die na zijn carrière het TV-scherm en de sportpagina’s inpalmt.

Het irriteert me zelfs in die mate dat Luc nu ook naar het veldrijden kijkt met een koptelefoon op.

Dat zou het niet doen als er eens wat meer afwisseling tussen de uitgenodigde babbelaars zou zitten, maar blijkbaar is er maar ene die er iets van af weet.

Het is me toch wat met dat favoritisme, tot zelfs bij de TV.

Een luster die niet hangt neemt veel meer plaats in dan een luster die dat wel doet.

De luster die hier hing -een groot eiken ding dat loodzwaar weegt- waren we beu en bovendien paste hij niet meer qua stijl bij de nieuwe oude kasten.

We schaften er ons al snel ene aan die er wel bij paste … en toen was er de lange baan, waar Luc gisteren de afslag nam, de loodzware luster naar beneden haalde en de andere ophing.

En ja, toen kwam het: “Waar tot maandag gebleven met dat ding?” Hij lag -en ligt nog- gewoon overal in de weg.

Ik droomde laatst over het blog en over het feit dat ik eigenlijk -zo goed als- nooit mijn leeftijd vertel.

En in die droom beloofde ik mezelf: “Ik vermeld het wel als ik 60 word”.

Eens wakker vroeg ik mezelf af welke van mijn voorbije leeftijden ik in die droom dan wel gehad zou hebben.

Natuurlijk is mijn leeftijd geen staatsgeheim en natuurlijk wil ik niet verbergen dat ik stilaan ouder word – wat iedereen trouwens doet.

De vraag: “Waarom dan niet?” is te beantwoorden met een wedervraag: “Wat doet het er toe?”

Uit de film “Signs” -neen, ik ga het niet over een film hebben- zou je kunnen afleiden dat een mens op tekens moet letten.

Na de dingen van de laatste dagen ga ik het nog geloven ook. Ik had mezelf al op het matje geroepen omdat ik, sedert ons pensioen, relatief lui was geworden, in die zin dat ik te weinig actief was en dat ik op die manier wel moest bijkomen, dik worden, ontploffen en snel aan mijn einde komen.

Eerst was er de weegschaal bij Zoneke. Was dat een teken? Ah bah neen datte! Dat was een bevlieging.

Daarna was er de weegschaal in de Colruyt. Was dat een teken? Ah bah neen datte! Dat was een meevaller.

De dag dat ik over die laatste postte had ik zin om tussen boeken en DVD’s te snuisteren. En omdat we anders toch weer de hele dag thuis zouden zitten, vroeg ik Luc:

Gaan we nog eens door de Kringwinkel lopen?
Als we niets vinden moeten we niets kopen.

Daar was de weegschaal van de Kringwinkel. Was dat een teken? Ah bah neen datte! Dat was een toeval.

Het betreft een kleine keukenweegschaal en al hebben we er dan eentje in de keuken, dit exemplaar is klein genoeg om bij ons op de tafel te zetten en de grammen af te wegen die ik tot nu toe gewoon inschatte alvorens ze op mijn lijst te zetten.

Maar achteraf gezien … de drie voorvallen tezamen, zo op twee weken tijd? Daar valt niet naast te kijken. Dat is een teken dat kan tellen.

Na tien dagen behelpen met de kleine reisweegschaal, wandelde Luc binnen met een weegschaal onder de arm.

“Ze stond in de Colruyt” zei hij.

Nu is het enkel nog af te wachten of ze het verhoopte resultaat geeft maar ik vrees dat ik daar zelf zal moeten voor zorgen.