Bloggen is niet gemakkelijk, geloof me maar.
Zegt Luc ergens vorige week dat, na de blauwe vergeet-me-nietjes er nu ook roze stonden, dan wel niet in de bak maar dat ze er onder uit kwamen.
Dan vergeet je daar naar te kijken en dat ondanks hun naam, sta je uiteindelijk op je sloffen in de regen foto’s te maken en dan zien die miniatuurblommekes er op de foto wit uit.
Gelukkig stond er nog een roze exemplaar tussen de blauwe in de bak.
Ne mens zou nog aan zijn eigen gaan twijfelen.
Meestal als men zegt dat iemand:
weet men dat als die iemand:
Daarom zouden we nu geredelijkerwijze moeten besluiten dat de veroorzaker van volgend beeld …
(Lees verder onder de foto)
Rechtdoor gaan op een rotonde … het is eens iets anders.
De derde -ook laatste- dag van ons verblijf stootte Luc zijn hoofd aan de dampkap, wat ons niet verhinderde om verder te pakken en daarna via de Barrage de la Gileppe huiswaarts te keren …
(Lees verder onder de foto)
… waar hij zich pas op Ons Heer Hemelvaart de vraag stelde of hij dat niet beter zou ontsmetten en dat dan ook fluks ging doen om even daarna terug te verschijnen met een rode bol op zijn hoofd geschilderd …
(Lees verder onder de foto)
… wat ons niet verhinderd heeft om toch de twee kleine wandelingetjes te maken die op de planning stonden.
Gelukkig had hij zijn wandelhoed op tegen een rode bol door de zon.
Het was warm, daarom zouden we een boswandeling gaan maken.
We waren ooit al eens maar toen verdachten we Julia ervan de kilometers fout te hebben doorgegeven.
We deden de wandeling opnieuw dus en het ging vlot, zo vlot dat Luc onderweg voorstelde om maar even een ommetje te maken naar de kapel.
En toen liep het pad, dat we iets meer dan twee jaar geleden hadden genomen, ineens dood. Rechtsomkeer dan maar, dik tegen de zin.
Even later zat er een grote vogel -denkelijk een reiger- in het bos, maar Luc zag hem eerst waarop hij mijn aandacht trok, ik me omdraaide om hem dan naar voor zien te wijzen en te horen mompelen: “zie nu, nu vliegt hij op”, waarop ik me fluks omdraaide en afdrukte. Dat was te zien aan de foto’s. De reiger? Mits enige bewerking kon je hem zien, jà. Maar een foto kon je het echt niet noemen.
En terwijl we bij het vertrek nogal veel bergop hadden, hadden we nu natuurlijk bergaf. Weet je dat kilometers en kilometers (in dit geval twee) aan één stuk door bergaf meer pijn doet dan bergop? Amaai, ons kuiten.
En toen was de wandeling ineens geslaagd. Op het ogenblik dat ik hem zag, wist ik, daar moet ik een foto van hebben. Op zulk moment zou ik mijn fototoestel wel willen ruilen voor zo een groot kanon, waarmee je haarscherp en dichtbij kan fotograferen. Maar dat zou ik dan weer nooit meenemen om te wandelen omdat het veel te groot, te onhandig en te zwaar is.
Maar toch! Op slag konden mijn kuiten bijna huppelen, al was het toen al terug bergop.
Eens in ons tijdelijk verblijf moest ik eerst nog even googelen om te weten dat ik een rode wouw had gezien. WOW!
Voor de verjaardag van Luc hadden we een driedaags verblijf in de Hoge Venen geboekt.
En wat doe je dan onderweg als je zelf niet rijdt? Naar buiten kijken, wat foto’s nemen, wat babbelen en ook wat domme bedenkingen maken.
Want na een sanitaire stop, popte het volgende op:
Stoppen onderweg
70 centjes weg
Te dom voor woorden, maar het kan nog beter.
Luc wou namelijk, voor het inchecken nog een wandelingetje maken op de Baraque de Fraiture. We waren er wel al enkele keren voorbij gereden maar waren er nog nooit gestopt.
En toen had hij het over zijn schooltijd, over de Baraque Michel, het Signaal van Botrange en de Baraque Fraiture.
Daarop dacht ik aan mijn schooltijd en herinnerde me dat ik het ook altijd als Baraque Frituur had uitgesproken met de nevengedachte dat er wel een frietkot zou gestaan hebben.
Maar eigenlijk wordt het niet als frituur uitgesproken maar als frettuur. Een beetje als fretten, vreten, eten …
Gelukkig waren we er en bij het zien van de eetgelegenheden dacht ik dat die baraque dan wel ooit eens de voorloper van een frietkot zal geweest zijn.
Waarbij ik ook nog dacht dat het na onze wandeling ei zo na etenstijd zou zijn en dat we dan even goed onze voeten daar ter plekke onder de tafel konden schuiven. Dat hebben we uiteindelijk niet gedaan, alle tafeltjes stonden in de volle zon, zonder parasol.
De wandeling heeft deugd gedaan, mijn gedachten zijn er namelijk weer in de maat gaan lopen.
Met dat eten is het ook nog in orde gekomen, zij het niet op de Baraque de Fraiture.
Ik houd echt wel enorm van bloemen en planten en van natuur in zijn geheel.
Maar die bloemen en planten moeten het wel alleen doen. Als ze mijn hulp nodig hebben, kunnen ze beter een schietgebedeke zeggen of God hebbe hunne ziele!
Orchideeën in huis houden zou niet moeilijk zijn? Ze houden wel van een beetje verwaarlozing? Dat is dan buiten ons ms gerekend. Die kan zelfs verwaarlozing naar de verdommenis helpen.
Het begon met de eerste die ik kocht. Alle bloemetjes vielen er op een dag tijd af. Mja, misschien toch wat te weinig gegoten? Of was het nu te veel? Of kreeg hij te veel licht? Of te weinig? Of vond hij misschien zijn plaatske toch niet zo ideaal?
De andere, die ik indertijd op foto zette, hield het iets langer vol. Maar die werd in hetzelfde bedje ziek.
Het ergste vond ik toen ook de derde, een andere soort, die ik dan wel elders kocht, ook aan die kwaal ging lijden.
Een van de kleintjes kreeg scheuten, maar bleef daar in steken. Die staat nu al maanden met groene uitschieters die niet verder groeien.
Om een lang verhaal kort te maken, ze gingen kapot.
Hun overblijfselen bleven tot nader order op de vensterbank in de hoop dat …
En ja, die ene de derde, die vertoont nu neiging om er toch nog wat te gaan aan doen.
Ik tel nu de verwaarlozing af aan de hand van de kalender en ondanks ik niet te vinden ben voor planten op de vensterbank zal hij daar toch blijven staan. De kleine groene verstilde ook.
De andere zal ik maar wegsmijten zeker …
Luc stoof vorige zaterdag de woonplaats binnen met de prangende vraag: “een kever met een rode rug, wat voor een kever is dat?” Prangend? Jawel. Ongeduldig hield hij de deur open, ongeduldig deed hij teken van: “allee, kom nu” terwijl hij vertelde dat hij die uit het regenwatervat had gehaald.
Omwille van vermoedens, greep ik het fototoestel en repte me achter hem aan naar buiten.
En inderdaad, voor de tweede keer op rij, was er een meikever in dat vat gesukkeld. Luc had de kever al op de grond gezet, waar hij verdwaasd rond kroop als was hij zijn eigen noorden aan het zoeken.
En nu kan ik nog maar eens zeggen, maar ik zou het me eerder moeten afvragen of het toeval is dat ik ooit een meikever verdronk om er nu twee jaar na elkaar eentje van een verdrinkingsdood te redden, al valt de eer dit jaar Luc te beurt.
Vorig jaar hadden we tijdens wandelingen wel wilde orchideeën gezien, maar achteraf bleek dat er andere al in mei hadden gebloeid en daar hadden we geen weet van gehad.
Ergens in Nederlands Limburg blijkt een tuin te zijn waar je tot tien verschillende kan zien. Om één of andere reden kan ik mezelf niet overtuigen om in de auto te stappen en naar die tuin te gaan, al is die niet bereikbaar met de auto, al is er dan wel een stukje wandelen bij.
Zaterdag was er een orchideeënwandeling van Natuurpunt in het Aardgat en op zondag eentje in de Snoekengracht. Het aardgat? Dat was toch dat gebiedje waar we de ingang niet van hadden gevonden. Of beter gezegd: ons niet zot hadden achter gezocht.
Dus gingen we op orchideeënwandeling. En dat zo dicht bij de deur. Je ziet wel dat je het niet te ver moet gaan zoeken.
De CEO van bpost wil duurdere postzegels als je je post de volgende dag wil laten ontvangen en de postbode zou niet meer elke dag langskomen1. Dat zou de CEO doen op bpost te redden.
Hmm, als ik me goed herinner hebben ze dat trucske als eens toegepast.
Vroeger kleefden we postzegels die regelmatig van prijs veranderden. Na zo een prijsverhoging moest je naar de post om postzegels om het prijsverschil bij te passen.
De post was toen wel eens meerdere dagen onderweg en daarom besloot men de priorzegel in te voeren. Die was duurder maar een zending zou dan wel de volgende dag bij zijn bestemming aankomen – volgens het artikel zou dat in 2007 geweest zijn. Dat van die aflevering de volgende dag bleek toen ook al snel fout te lopen.
Na verloop van tijd verdwenen én gewone postzegel én priorzegel en kwam er de postzegel die geldig bleef, zelfs bij prijsverhoging.
Denkt de CEO niet dat dit nu juist in hun nadeel zou kunnen werken? Ondertussen komen hier al meerdere facturen per e-mail En dat precies omdat er in het verleden post gewoon verdween en omdat de post nog steeds meer dan een dag nodig heeft om hier te geraken.
Het is broedtijd. Wandelwegen worden afgesloten en wandelroutes omgelegd. Dat is niet meer dan normaal.
Maar er zijn ook de andere zaken, waar je niet zo bij stil staat.
Toen ik het over die omleiding had, overwoog ik even om van elke omleiding een foto te nemen. Ik deed het niet, het lijkt zo wat op zeuren en je kan bezig blijven.
Maar aan deze kon ik toch niet zomaar voorbijgaan.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Babbelaars