Wizzewasjes

Een paar maanden terug las ik een artikel waarin aangegeven stond hoeveel geld je zou moeten geven voor een huwelijk waar de trouwers aangaven liever geld te krijgen dan een geschenk.

Ik weet nog dat ik bij het lezen van het artikel verwonderd had gekeken omdat ik de vermelde bedragen aan de lage kant vond en ik altijd meer had gegeven. Eigenlijk interesseerde het me niet meer, iedereen was toch al getrouwd.

Eergisteren viel de uitnodiging in de brievenbus en daar ging het alarmlampje al aan. Want wat is te weinig en wat is gangbaar?

Het zal er op uitdraaien dat het geschipper gaat aanhouden tot ik een besluit neem en achteraf weer denk: “Het is te weinig” om daarna nog langer achteraf te denken dat het toch wel veel was.

De huwelijkslijsten van vroeger waren toch stukken gemakkelijker.

Een poos geleden konden we lezen dat de Colruyt zou stoppen met de plastic zakjes voor vers goed en dat er in de plaats herbruikbare zouden komen.

Gisteren morgen hingen ze in de Colruyt met de vermelding dat we in oktober zo eentje gratis zouden krijgen, maar dat we ze toch al, per vijf verpakt, konden kopen.

“Waarom nog wachten op één gratis zakje?” vroegen we ons af. Dus kochten we ons een pakje.

Achteraf pas vond ik het bizar dat die actie nog zo lang op zich laat wachten.

We boeken wel meer via Booking en daar heb je dan altijd de mogelijkheid met of zonder ontbijt. Wij nemen zonder.

Voor ontbijt inclusief durven ze wel tot 15€ per persoon méér vragen. Dat vind ik erg duur voor dat lepeltje honing, een boterham met humus en een banaan die ik als ontbijt eet.

Je kan elders terecht voor een eenvoudiger en goedkoper ontbijt. Al moet je niet bij McDonald’s zijn als je iets meer wil dan bovenstaande.

Zelf ons boterhammen meenemen is geen optie, al kan je in de meeste hotels wel zelf koffie maken.

Tijdens de evenementen zaten we wel op hotel en geloof me, die ontbijtbuffetten zijn veel en veel te rijkelijk voorzien.

Ze zijn dodelijk.

Het gebeurt. Na de paar zjatten koffie en de verplichte liter water vertrek je en kom je in een file terecht. Het resultaat laat zich raden.

Dan stap je maar een zaak binnen, gaat naar het achterkamerke en klaar, want tijd om iets te nuttigen heb je niet als je niet te laat op je afspraak wil komen en bovendien verschuift dat het probleem gewoon in de tijd.

Wat doe je dan? Buitenstappen? Hoe boers. Dat kan/wil/doe ik niet. Ik ga naar de toog, leg mijn halve euro er op en vertel dat ik enkel van hun achtergelegen voorzieningen gebruik wou maken.

De eerste keer dat die halve euro geweigerd werd dacht ik dat het kwam omdat de patron zélf niet achter de toog stond. Maar sedertdien wordt het gebaar haast elke keer afgewimpeld.

Een paar maanden terug stond ik nog wat te dralen en deed een babbeltje met de waardin. Die wist me te vertellen dat ze zich blauw ergerde aan de zwart-plassers, dat ze die er op aansprak en zei dat ze mochten betalen. Maar geld aannemen van iemand die het zelf aanbood … daar deed ze niet aan.

Ondertussen blijkt die halve euro al niet genoeg meer. Getuige daarvan zijn de voorzieningen langs de autosnelwegen, maar het is de geste. Een beetje hoffelijkheid doet wonderen.

Al sedert jaren pot ik de 2€ stukken op … voor de vakantie. Een 2€ stuk uitgeven doe ik -zo goed als- nooit, enkel als het niet anders kan.

Op de laatste rommelmarkt kwamen er veel stukken van 2€ binnen en die van 1€ vlogen sneller dan voorzien de deur geldkoffer uit. Ik vreesde dat, als dat zo verder ging, we wel eens in de knoei zouden kunnen geraken. Ik vrees nogal rap op voorhand, ziede.

Ik zag echter een oplossing toen Luc even naar de sanitaire voorzieningen wou. Hij kon met een briefke van 5€ betalen, dat leverde toch enkele eurokes wisselgeld op.

Zo gezegd, zo gedaan.

Luc komt terug en zegt, al monkelend: “Ik heb me bij de tent een crèmeke gekocht. Hier is het overschot” en geeft me een stuk van 2€.

En net dan heb je het fototoestel niet bij.

We waren vroeg onderweg naar een rommelmarkt en zagen hem boven Het Vinne hangen. De tijd om mezelf eens te verwensen later dacht ik aan de telefoon en nam deze foto die al heel wat minder was met die verkeersborden.

De ballon uitknippen is ook niet hetzelfde.

Nogmaals! Altijd het toestel meenemen, al is het naar een rommelmarkt!

Altijd!

Het is lang geleden, in de tijd dat ik, smalle lat zijnde, merkte dat er hier en daar wat meer aankwam en op mijn eten ging letten.

En toen werd iedereen ineens voedingsdeskundige. Zoals die keer dat ze bij ons waren uitgenodigd, ik maar een spreekwoordelijk hapje op mijn bord schepte en de opmerking kreeg dat ik van witte wijn ook dik werd.

Het stoorde me. Je wordt van alles dik als je het niet met mate eet of drinkt.

Toen ik in 2011 paal en perk had gesteld aan de vermenigvuldiging van mijn omvang door de hormonenkuur die de dokter me door mijn strot hadden gejaagd en ik er weer normaal uitzag, wist iemand te zeggen dat ik er toch beter had uitgezien toen ik wat dikker was.

Ik zeg het niet meer. Ik zeg het niet meer. Ik zeg het niet meer. Maar ze zien het.

Ze bekijken je, halen een doos pralines uit de kast en stompen die haast door je neus. Je weigert … één keer, twee keer … ze dringen aan. Je weigert. Maar weet je, zo één pralineke kan nu toch echt geen kwaad en daarbij, mijn broek is al veel te groot. Ik blijf halsstarrig weigeren.

Iets anders dan maar. Een perzik? Fruit is zo gezond en daar zit echt niks, maar dan ook niks in. Als er al echt niks zou inzitten zou het ook overbodig zijn om ze te eten. Maar daar gaat het niet om. Het gaat er om dat ik zelf bepaal wat en hoeveel ik ga eten en daar houd ik me aan.

Tegen de avond beginnen ze dat ze geen eten voorzien hebben, al was dat zeker niet afgesproken. Maar we kunnen wel een frutje halen. En dan krijg ik het. Dan beginnen ze dat je wel eens moet zondigen want anders houd je het niet vol.

Nonsens! Ik heb meer plezier aan goede resultaten dan aan het verorberen van één of ander dat een ander noodzakelijk zondigen vindt.

Ik heb beslist dat er weer een heel lange tijd zal overheen gaan eer ik er nog eens naartoe ga en dat ondanks de telefoon als die zegt: “ik zie jullie haast nooit”.

Dat is pas zonde!

Zijn het geen mezen dan zijn het vinken of de verviervoudiging van ons mussenbestand.

Doen die niet mee dan zorgt de merel wel voor enig vertier. Dat koppel dat hier achter de muur in de klimop nestelt is er in geslaagd om een jong uit het nest te laten totteren. Of wou het veel te jong de vleugels uitslaan. Het resultaat is dat hij nogal stuntelig in de bloemenbak dook, deed alsof hij terug wou vertrekken maar dat uiteindelijk niet durfde en dan maar van daar uit parmantig de wereld rondkeek.

De merelouders, die kwamen voederen, moesten nogal wat verduren. Ik heb nog nooit geweten dat een vink een merel zou achtervolgen als die met zijn bek vol dikke vettige lekkere wormen naar zijn jong duikt.

Gisterenmorgen zat de jonge merel niet meer in de bloemenbak. Even later zag Luc hem op de haak van de kettingen zitten.

Gelukkig krest hij niet de hele dag, hij zou nog katten lokken.

In deze moderne tijden waarin oud, al wordt het dan vintage genoemd, het nieuwe nieuw is krijg je een probleem als je een lamp moet vervangen.

Voor een paar van onze staanlampen van een bepaalde stijl waren we op zoek naar een beetje passende LED-lampen. Die LED-lampen kan je nu ook in vintagestijl kopen en die zijn best mooi. We stonden wat te twijfelen en afmetingen te controleren want de LED-lamp op zich mocht niet groter zijn dan de vorm waar ze tussen moest. Logisch!

De lamp, die de welklinkende naam “Edison” had, was te hoog. Het alternatief was een grote ronde lamp, die was te breed. Het kleiner formaat van die ronde was te laag. En het gewone peerkesmodel wilden we niet.

We keken én bij Hubo én bij Brico en weet je wat? Het aanbod en de prijzen zijn er zo goed als hetzelfde.

Met de moed in de schoenen sleepten we ons naar de Gamma waar we ook tegen hetzelfde assortiment aanliepen, maar gelukkig hadden ze daar aan de achterkant van die rayon ook nog wat. Alle geluk van de wereld had Luc de moeite gedaan om zich te bukken. Ze stonden zowat ter hoogte van zijn knoeselen.

Zoveel problemen voor een passende lamp? Dat was in de vintage-tijd zo moeilijk toch niet.

Ooit zo een vijftiental jaar geleden vonden wij een site waar je tweedehandsspullen kon aanbieden. Het was een kleinschalig opgezette website en als je hem opende zag je dingen die mensen te koop aanboden.

Wij hebben er ooit enkele boeken verkocht, maar toen we de evenementen gingen doen waren we te vaak weg en hadden eventuele kopers geen geduld om te wachten.

Later, toen we met een rommelmarkt gingen doen bekeken we die site om kijken of we met onze prijzen niet te hoog of zeker niet te laag zaten. We zagen haast geen prijzen meer, je moest overal bieden. Bovendien kreeg je ook publiciteit van zaken die nieuwe waar en hun eigen winkel aanbevolen. Dat vond ik al niet meer zo tweedehands.

Nu onlangs merkte ik dat, als je de tweedehands site opent, eerst een haast volledige pagina krijgt met vermeldingen van koopjes die je op Catawiki moet gaan bekijken en er op bieden.

De échte zoekertjes van weleer zijn helaas zo goed als zoek.