Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Page 3 of 1193

De kleine moeite

Sedert geruime tijd weten we dat mondmaskers opnieuw verplicht zijn in ziekenhuizen.

Wij weten dat dus en wij nemen ons mondmasker mee.

In de inkomhal van het ziekenhuis staat dan ook nog een bord met de melding én een voorraad mondmaskers waar je er eentje kan nemen.

En toch, toch slaagt er zo een dwars wezen in om zonder mondmasker bij ons in de lift te komen staan. En dat, terwijl we toch bij een fragiele zieke op bezoek gingen.

We hadden dat asociaal wezen uit die lift moeten smijten.

Toen we de kliniek verlieten stond er iemand aan die balie die persoonlijk mondmaskers uitdeelde. Of dat met die ene te maken had of hadden er meer de melding en de voorraad genegeerd?

Wij hebben nooit onze mondmaskers weggedaan. En zelfs als het niet verplicht is ga ik niet in een wachtzaal bij de dokter zitten zónder. Dat doen wij voor onszelf. Anderen doen daarmee wat zij willen.

Maar ik krijg wel de kriebels als in mijn buurt iemand staat of zit te hoesten en/of te snotteren zonder mondmasker. Dat vind ik het toppunt van nonchalance.

De kraanvogels

Terwijl we daar al wandelend door het Limburgse land en bossen liepen hoorde ik het -ondertussen- gekende geluid en Luc wees me dan telkens op de grote vlucht vogels in de lucht.

“Ja” zei ik “dat zijn denkelijk kraanvogels”. En ik vroeg me af of ze er niet erg vroeg bij waren om terug te keren.

Tot Luc ineens zei: “Daar komen er nog. En die vliegen lager”.

En ik had nu wél het fototoestel in aanslag … dat weigerde. Sedert begin dit jaar heeft dat blijkbaar last van een paar kwaaltjes.

De tweede klik deed het wel. Maar toen zaten ze wel boven ons hoofd en zaten wij onder de bomen.

(Lees verder onder de foto)

Ik zal toch pas echt overtuigd zijn dat het kraanvogels zijn, als ik ze echt goed kan herkennen.

De witte hinde

Luc was de auto van de parking gaan halen, ons vertrek stond al voor de deur, toen hij bij zijn terugkomst hoogst verbaasd vroeg: “Witte reeën? Bestaan die?” Want, zo vertelde hij, hij had daar in het bos zeker een vijftal witte reeën gezien en had eerst gedacht dat het geiten waren.

Met mijn beknopte wetenschap ter zake antwoordde ik: “Albino’s misschien” maar dacht: “Toch geen vijf tegelijk” of, overwoog ik luidop: “Hebben herten een wintervacht?” Dat zocht ik even op.

Feit is, als Luc zegt dat hij die gezien heeft, dan heeft hij die gezien. Luc lijdt niet aan waanvoorstellingen.

Even later, met een goed gepakte auto, reden we stapvoets naar de uitgang, toen Luc ineens ging remmen, stilstond en zei: “Kijk hier! Links!”

En ja, daar stond het. Ik stapte uit en verwonderde me dat het niet wegliep. Ik ging dichterbij tot ikzelf het dicht genoeg vond en nam de foto.

(Lees verder onder de foto)

En goh, wat vond ik het jammer dat ik de hele groep niet had gezien.

En wat doet het park? Die vragen me een beoordeling van ons verblijf. En welke foto staat dààr bij? Juist. Ik wou die hier wel onder zetten maar jammer genoeg wist ik niet hoe ik, snel genoeg, aan toelating om die te publiceren moest geraken zonder teveel gedoe.

Uiteraard ging ik googelen op: “witte reeën in Het Meerdal” en vond het antwoord op het Center Parcs Forum1.

Het blijken dus geen reeën te zijn maar damherten, vandaar de “hinde” in de titel, want er zit wat verschil in de benaming2.

Nog iets om naar uit te kijken bij een eventueel volgend bezoek.

____________________
1 Center Parcs Forum
2 Herten

Het Meerdal vs Limburgse Peel

Het stond er zo wat raar bij de “Last Minutes”. Er was er eentje bij “Het Meerdal” maar ook bij “Limburgse Peel” en beide bevinden zich in America.

Natuurlijk wou ik dan wel eens weten hoe ver “Het Meerdal” verwijderd lag van “Limburgse Peel”. Via Internet kreeg ik er geen antwoord op. Wel vond ik een vergelijking op CParcs1: “Meerdal of Limburgse Peel?”

(Lees verder onder de foto’s)

Eens daar zijn we een kijkje gaan nemen. Er was een wandeling die ze een “De Omweg naar Limburgse Peel noemden”. We hebben die wel gedaan, maar de exacte afstand heb ik gemeten met Mapedometer. Het is geen kilometer.

Of het beter of slechter is kan ik niet beoordelen, we waren er niet. Het zag er wel, zo van buiten gezien, eerder wat uit zoals Sunparks van Mol terwijl het Meerdal nogal gelijkt op Erperheide.

En gelijk dat ik kreeg. Maar dan écht. Want wat kwamen we tegen toen we die omweg naar Limburgse Peel volgden?

(Lees verder onder de foto)

Het park zelf ziet er van buiten gelukkig niet zo verkommerd uit als het oude bord, maar toch niet zo mooi als Sunparks Mol, want daar ziet het er nog altijd schitterend uit. De huisjes van Limburgse Peel zijn qua inrichting wel degelijk vernieuwd, als ik de foto’s bekijk. Ze vertonen een afwerking zoals we aan de Bostalsee ook al zagen.

Zou ik het overwegen om daar te verblijven? Natuurlijk wel, maar als ik moet kiezen tussen beide, weet ik het zo nog niet. Dat zal van het moment afhangen, denk ik.

Wat vriendelijkheid betreft moet ik nu wel zeggen dat Het Meerdal één van de vriendelijkste parken is waar we ooit al waren.

____________________
1 (Vergelijking januari 2025)- CParcs

Eerste terugblik

Nooit had ik gedacht dat ik ooit voor dit park zou gekozen hebben. Zelf zou ik nooit overwogen hebben om het park te kiezen. Waarom? Ik zou het zo direct niet weten.

Nochtans toen ik een melding kreeg dat we drie dagen voor een erg voordelige prijs konden boeken, ging ik het eens beter kijken.

Het had wel veel van de vereisten die we hadden gesteld voor een korte vakantie in januari, zoals niet te ver van huis, geen sneeuw onderweg, … Het was dan wel geen midweek, maar het kwam ons echt wel goed uit.

Ook vond ik niet zo erg veel te beleven in de omgeving, voor ons dan want voor gezinnen met kinderen ligt dat wel wat anders. Maar er waren bossen en veel wandelpaden. Het stond dus al van voor ons vertrek vast dat het hoofdzakelijk een wandelvakantie zou worden.

En weet je wat? We kwamen al snel tot de conclusie dat het er wel erg aangenaam was en eens terug thuis beslisten we dat we er echt nog eens naartoe wilden.

Of dat nog vaak het geval zal zijn, dat kan ik niet zeggen, maar we zijn er zeker nog niet uitgewandeld.


Afblijfdag

Zoals wel al meer gebeurde, dacht ik dat ik het al over “Afblijfdag” had gehad, maar dat heb ik blijkbaar niet.

“Afblijfdag” is de melding die ik telkens de dag vóór en de dag nà een vakantie(tje) op de agenda zet. En zo goed als altijd wordt dat gesaboteerd door omstandigheden.

Deze keer zag het er goed uit, zeer goed zelfs … tot ik die morgen van de blauwe maandag opstond en merkte dat de oplader weer kuren had gehad en dat mijn rechter hoorapparaat zo goed als plat was. Erger was het gesteld met dat voor mijn linker oor, dat was compleet dood.

Ik kan het apparaatje dan wel resetten, maar als ook dat niet helpt, zit er maar één ding op: de audioloog opbellen en vragen voor een dringende afspraak. Dat was gelukkig geen probleem om 13.30u.

Toen ik rond 10u zag dat de rechterkant tenminste al op 88% stond, was ik al zo blij dat ik terug zou kunnen horen. Maar dat ging plots wel gillen dat de batterij plat was. En dat was die dan ook.

Kort verteld: mijn twee hoorapparaten zijn binnen voor nazicht en ik heb een paar vervangers.

Bovendien kreeg ik nog een gepast nieuwjaarskado. Dat staat hierboven in al zijn glorie te pronken.

Al bij al mag ik mij gelukkig prijzen dat het op afblijfdag gebeurde en niet de ochtend van ons vertrek of tijdens onze driedaagse.

Oh ja, voor ik het vergeet, vandaag is het weer afblijfdag, we zijn terug thuis.

Tweede keer goeie keer

Toen ik, begin november, op een boekenverkoop in Schoten, een boek zag “Brussel gezien door de naïeve schilders”, bladerde ik er door en zette het terug in de doos.

Even later, we waren nog niet thuis, kwam de spijt. Waarom had ik dat boek nu niet meegenomen? Voor die ene euro? Het was zo eens iets anders dan wat er in mijn boekenkast staat.

Toen ik vorige zaterdag, op de boekenverkoop in Kortessem, een boek zag “Brussel gezien door de naïeve schilders” bladerde ik er door en dacht “Hebbes!”

Tweede keer, goeie keer? Eerder tweede kans, dikke chance.


____________________
Naïeve kunst

In het oude Rome


Met lede ogen keek Antonilla hoe haar zoon zijn dagen verlummelde en in ledigheid doorbracht.

Hij struinde tussen de bomen in de tuin, bestudeerde fauna en flora in het bos, luisterde naar de geluiden, imiteerde ze en keek voldaan. Ze zuchtte.

“Jongen” zei ze “ga nu eens wat doen!*

Ze sprak hem berispend toe: “Pak een rol en lees hem of pak een rol en leer hem of pak een rol en schrijf hem. Schrijf desnoods je bevindingen over de fauna en flaura, maar doe iets! Op deze manier zal je nooit iets te betekenen hebben, zoals Archimedes bijvoorbeeld. Binnen tweeduizend jaar weet niemand nog wie je was”.

Ze keek erg geërgerd toen hij achteloos zijn schouders ophalend en, om haar de mond te snoeren, een aireke begon te fluiten.

“Met wat te lopen fluiten ga je het niet halen, zenne” riep ze hem ontstemd en bozig na.

“En wat dan nog?” dacht Tinnitus ongeïnteresseerd.

Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).



Opletten allemaal!

Het is al een poos geleden dat ik, bij het lezen van een artikel, dacht: “Allee nu, wat is dat nu voor een vergelijking?” Dat ging over de beste en de slechtste leerling van de klas maar had helemaal niks met school of klas te maken. Het ging over iets helemaal anders.

Sedertdien wordt de uitdrukking zowat voor alles gebruikt, bij voetbal, bij politiek en noem maar op. Je kan het zo zot niet bedenken of er is een beste of slechtste leerling van de klas.

Stoort me dat? Eigenlijk niet, maar toch wel een beetje. Nu kreeg ik gisteren een artikel te lezen1 waar ze het zelfs meerdere keen in gebruikten. Dat artikel op zich is eigenlijk niet zo interessant, behalve voor de betrokkenen, maar ik vermeld het toch als voorbeeld van wat ik bedoel.

Bij een kleine controle blijkt dat wel ergens ingeburgerd te zijn, zij het noordelijker dan onze taalgrens, want wij gebruiken het niet. Dat is zoiets lokaals als, wanneer Luc tijdens een gesprek zou zeggen: “Na zennek a kwijt“, wij het als: “Na kannek ni volgen” zouden formuleren, wat precies hetzelfde wil zeggen, namelijk: “ik begrijp niet wat je bedoelt”.

Er zijn nog van die uitdrukkingen die te pas en te pas ergens gebruikt worden. Ze mogen ermee stoppen. Het is niet origineel meer. Echt niet.

Maar storend? Niet echt dus. Enkel maar iets om eens over te bloggen.

Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).

____________________
1 Het Nieuwsblad

LunchGarden

Vrijdagavond, Luc zegt dat LunchGarden de vakbonden uitnodigde voor een bijzondere ondernemingsraad1 en ik dacht “Oh nee”.

Oh ja, want even later konden we al lezen dat LunchGarden het faillisement ging aanvragen2 en ik vond en vind dat jammer.

Niet dat ik een speciale band heb met LunchGarden, maar ooit gingen we er regelmatig. We deden de evenementen en in plaats van ’s avonds van 19u of 20u tot 23u aan tafel te schuiven in een gerenommeerd restaurant -op kosten van de baas- verkozen wij toch om bij LunchGarden iets wat huiselijker op ons bord te krijgen.

We hadden nog wat tijd ’s avonds en konden op tijd in bed want ’s morgens om 6u was het weer werkendag.

Een van de collega’s noemde het “bakkenvoer”, een andere collega vond het een belachelijke naam en wij vonden het handig en beter.

Daarna kon het nog gebeuren dat we, onderweg naar huis, stopten bij een tankstation en er bij LunchGarden gingen eten. Dat scheelde, dan moesten we thuis niet meer koken.

Maar die LunchGardens verdwenen en werden vervangen door Frit Autentic waar we twee keer waren: één keer om te proberen, de tweede keer om te bevestigen dat het niks voor ons was.

Speciaal naar LunchGarden gingen we wel als ze Scampi diabolique op het menu zetten, daar was en ben ik fan van. Een paar keer ook voor de mosselen à volonté. Maar eigenlijk gingen we nog bitter weinig.

Het was wel handig in de periode dat Luc voor een paar onderzoeken in de kliniek moest zijn. Dan ging ik ondertussen bij LunchGarden een koffie drinken en dan nam ik ook iets voor erbij.

Natuurlijk stond er op stel en sprong al een retailexpert klaar om zijn mening te spuien3. Hij zei: “Vol-au-vent, balletjes en mosselen: eigenlijk zijn ze nooit geëvolueerd”.

Misschien is dat wel zo, maar was die evolutie zo nodig? Bedoelt hij met “evolutie” wat ik zie bij de meer succesvolle ketens: “McDonalds, Quick, BurgerKing, KFC of het hiervoor genoemde Frit Autentic? Alles gefrituurd?

Luc vroeg zich eigenlijk zo goed als onmiddellijk luidop af waarom deze retailexpert, als hij dit zo al wist, zijn bezorgdheid niet op voorhand heeft gedeeld?

Ik was akkoord, ook kan ik akkoord gaan met iemand die zich in de reacties onder het artikel afvraagt wat je moet doen om retailexpert te worden.

Nu moet natuurlijk iedereen zijn mening daar even over geven en blijkt het er vooral om te gaan dat ze vooral een oudere groep aanspreken4, zoals de mensen die groot geworden zijn met vol-au-vent en ballekes in tomatensaus en mosselen. Als ze overal de hippe Poké bowls en Japanse Ramen gaan aanbieden blijven die ouw in-de-wegzitters wel weg.

Mogelijk is het wel nodig om wat te snoeien. Een verlieslatend bedrijf laten bestaan is ook de oplossing niet.

Maar ik hoop dat die van Tienen blijft. We rijden er elke maand na de boekenmarkt voorbij. Waarom we er dan niet gingen eten om thuis niet te moeten koken?

Omdat we er op tegen zagen om met een volle maag daarna die auto nog te lossen.

____________________
1 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2025/01/17/lunch-garden-ondernemingsraad/
2 Het Nieuwsblad
3 Het Laatste Nieuws
4 Het Nieuwsblad
____________________

Page 3 of 1193

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén