Toen ik klein was ben ik eens tussen de muur en de radiator in gekropen. Die ruimte was te smal voor een klein poezeke en dus zeker voor mskes hand. Zij kon me niet pakken en ik dierf niet meer vóór- noch àchteruit. Dus moest ze een systeem uitdokteren om me te “overtuigen” om toch maar op eigen kracht verder te gaan of om op mijn stappen terug te keren.
 
Haar oplossing was onorthodox maar afdoend. Ze heeft de stofzuiger op blazen gezet en heeft de buis ervan achter de radiator gestoken.
 
Overtuigender kon niet. Ik ben als een pijl uit een boog achter die radiator uit gestoven. Ik heb toch geen angst van dat stofzuiggeval over gehouden, omdat ik weet dat ik anders toch niet achter dat ding uitgeraakt was.
 
Jaja, mske is een plantrekker!