« …

Op het ogenblik dat mske die donderdagavond aankwam wist ik dat er iets mis zat. Ze haalde de kleine varikennel binnen. Ik dook onder. Toen ze daarop Karboenkel in die box zette, wist ik dat ik gelijk had gehad. Ze heeft dan getracht Mouche te vangen. Maar Slow, die zich nog heel goed herinnerde hoe Mouche kon vechten ging enkel als een keeper in zijn goal in het deurgat staan om Mouche de doorgang te belemmeren. Mouche had zich enkele keren achter het overgordijn verstopt en was mske te vlug af toen die probeerde om haar met gordijn en al beet te pakken. Uiteindelijk kon Mouche geen kant meer op en besloot zich maar over te geven. Ze werd bij Karboenkel in de box gezet. Ik wist toen al dat er geen ontkomen aan was. En zeker toen ik mske tegen Slow hoorde zeggen dat nu het ergste kwam … Poeh! Ik heb voor de schijn wat weg en weer gelopen maar heb me uiteindelijk snel laten pakken. Ze zouden me daar niet meer achter gelaten hebben zenne!
 
In de auto zat Toke al in een kattenbox. Hier aangekomen opende mske de varikennel en Slow de kattenbox. mske wou dat zo omdat ze beweerde dat we als we alle vier samen in een vreemd huis terecht kwamen géén van ons vier zich ging opwerpen als de baas. Het huis rook anders. Het was er anders. En ik zocht een schuilplaats. Die had ik snel gevonden onder de keuken. De plint was namelijk te kort. En Mouche en Toke volgden me onmiddellijk. Karboenkel die was hier, natuurlijk, direct thuis. Slow heeft direct dat gat gedicht en de kast onder de spoelbak open gezet omdat die een open achterwand heeft. Goed gezien, kon ik langs die deur gaan eten.
 
De vrijdag, terwijl Toke ging eten, zat ik voor de deur en toen heeft mske me uit die kast gesleurd! Groemfffff! Mouche wou er echter niet uit! Dan hebben ze ons maar in het buro gelaten. Maar Mouche kwam niet. Slow heeft dan weer een zeer inventieve constructie gemaakt. Hij heeft een doos van de juiste hoogte naast die kast gezet en daar de bezem op gelegd, zodat als Mouche er moest uitkomen hij snel via de bezemsteel de kast kon dichtmeppen.
 
’s Nachts deden ze dan de keukenkast dicht en mochten wij terug in de keuken. Zaterdag was dan de verhuis en Mouche kwam niet uit de kast, t.t.z. een paar keer er uit en direct er terug in … tot ’s avonds … dan was Slow sneller dan zij. Ondertussen had ik boven op de kast, achter de radio, een veilig plaatske gevonden en was Toke achter de microgolfoven gaan zitten. En daar moest die wieten van een Karboenkel zo hard mee lachen en zei dat hij wel de diepvriezer voor zijn rekening wou nemen.