mske was 6 toen ze de eerste keer naar de tandarts moest. Een beenhouwer van een kerel die zomaar plompverloren een spuit klaarmaakte en met zichtbaar genoegen baste: “Mond open”. Waarna hij een hele preek afstak over kinderen die teveel snoepen. Afgrijselijk monster dat niet wist dat mske geen snoep kreeg! Ze kreeg achteraf wel onder haar voeten van moe die zei dat het haar schuld was dat ze naar de tandarts moest voor melktanden.
 
Toen mske 12 was moest ze een beugel dragen. Wééral zo goedkoop mogelijk voor moe en wééral bij een beestenkoopman die besliste om een veilig systeem te gebruiken, omdat die kinderen toch enkel en alleen maar die dingen uitdeden achter ’t gat. Dat systeem bestond er in dat een ijzeren ring over de achterste tanden werden geschoven, op die ring was dan de beugel zelf gelast, met de las langs de buitenkant. Pijnlijk voor de wangen!
 
En mske is van hel of duivel bang, ook niet van tandartsen maar ze verwittigt hen telkens op voorhand dat ze moeten zeggen wanneer ze die spuit gaan zetten, anders zou ze impulsief kunnen reageren.
 
Ooit begon een tandarts héél erg te lachen toen ze met de spuit in haar handen zat en zei: “Ik weet niet welke post jij wil pakken, maar ik kan niet stoppen met lachen als jij die antennes uitsteekt.” Bleek dat mske zo geconcentreerd was voor die spuit dat ze automatisch de leuning van de stoel afknelde waarbij haar wijsvinger de hoogte inwees maar ook haar linkerbeen piek omhoog stak.
 
Nu let ze daar op, dus ieder tandartsenbezoek is één geconcentreerd denken: “Wat doet mijn hand? Wat doet mijn vinger? Wat doet mijn been?”