Slow en mske zijn naar het voetbal geweest, samen met Slow’s broer en zijn zoontje. Eerst kwamen die beiden naar hier, want Slow’s broer had het huis nog niet gezien. En die was daar krak verliefd op. Hoe dikwijls hij gezegd heeft dat daar iets schitterend van te maken was.
 
Zijn zoon was van de pc’s niet weg te slaan want ze hebben geen internet. Hij beweerde dat hij zich wel twee weken zou kunnen bezighouden hier. Dat gelooft mske graag.
 
Daarna op het voetbalveld … sjonge sjonge … die bezoekerstribune was net een parkietenvolière volgens mske. Ze moest éérst trappen op tot ter hoogte van het dak en dan moest ze daar terug in afdalen. Die zitplaatsen waren op Slow’s maat gemaakt, dus te hoog, wat tot gevolg heeft dat mensen van mskes postuur ofwel pijn in hun onderste achterkant krijgen als ze met hun voeten op de bodem blijven, ofwel slapende benen als ze daar tenvolle gaan opzitten.
 
En dan begon de match! Volgens mske had die arbiter zijn fluitje ingeslikt en kon hij niet langer dan twee minuten zijn adem inhouden.