Ooit, op de jaarlijkse wedstrijd moest er gestemd worden voor een speciale prijs. mske, die nooit happig was op dergelijke dingen, vulde toch mooi haar papierke in, zoals het een braaf meiske betaamt.

Ze merkte wel dat al de Spaanse vriendjes samen stonden te gniffelen en onverdeeld plezier hadden. En toen Pépé haar vertelde dat ze allemaal op haar hadden gestemd, was ze daar eigenlijk niet zo blij mee, want dat houdt in dat je op een podium moet gaan staan voor een publiek van zo een 10.000 toeschouwers.

En één van de jurlyleden vertelde haar dat ze haar mooiste muts moest opzetten want …

Op het ogenblik échter van de uitreiking werd de prijs aan iemand anders gegeven en Pépé en Martín vonden het hoogst schandalig. mske gaf er geen moer om.

En dat had ze waarschijnlijk blijven doen had miss arrogant in persoon, haar ’s anderendaags niet komen vertellen, met de gloriool nog rond haar oren:

Eigenlijk was er iemand anders verkozen, maar omdat wij, die toch de organisatoren voor deze prijs zijn, vonden dat de persoon in kwestie niet geschikt leek, hebben we al diegenen die op haar gestemd hebben ondervraagd om de reden te kennen. De redenen waren:

ze spreekt heel veel talen en vertaalt constant tussen de verscheidene nationaliteiten, is voor iedereen behulpzaam en altijd vriendelijk en meestal zelfs grappig.

Dus hebben wij iemand genomen die ook zoveel talen spreekt.

En mske ging naar huis en het lag op haar maag dat, ondanks het feit dat ze verkozen was toch niet goed genoeg was. En ze dacht dat ze konden stikken in hun prijs. Na enkele maanden echter lag dat nog altijd te woelen en dan is er bij mske maar één oplossing. Schrijven. Dus schreef ze een mailke waarin ze haar gemoed luchtte zonder erbij te zetten dat ze wist dat het over haarzelf ging en schreef: “hopelijk komt de persoon in kwestie dit nooit te weten, want het is nogal vernederend”. Het antwoord was kort en bondig: “we zullen dit onderzoeken”.

Wordt vervolgd …