Poppen! Pwoeh!

Er was het popje als een hobbezak dat met het poppenwagentje mee verbrand werd maar andere … Neen hoor, die waren zo dom en opgetut.

mske kreeg een pop in een soort stevig materiaal, moe kon dat zo mooit zeggen dat die pop in macaber of zoiets was, zo klonk het alleszins wat.

En toen kwam de tweede, want je moest in die tijd toch wel een negerpop hebben ook zeker en die was in hetzelfde domme stijve materiaal en het enige dat die dingen deden was stijf voor zich uit zitten kijken. En hun ogen dichtdoen als je ze neer legde. En bovendien heetten die “Colette” en “Liane” en mske mocht die niet anders noemen want dat stond op de doos. En als ze daar niet mee speelde moesten die poppen terug in de doos.

Colette en Liane zaten dus meer in dan uit de doos. mske ging liever wat fietsen en aangezien ze enkel mochten spelen waar moe hen kon zien, was dat rondjes rijden op de rijkswachtkoer. Ook als ze iets anders speelden zoals met Colette en Liane dan moest dat nog onder het keukenraam want kinderen zijn niet te vertrouwen. Of moeten we zeggen: “aan zichzelf kent de boer zijn knechten”.

Toen mske zo een twintig jaar geleden zélf van de steenweg naar het wat-was huis verhuisde liet ze Colette en Liane met doos achter en moe weende om die mooie poppen. Ze heeft die zelfs bij haar ergens op de zolder in de doos staan.

Echt typisch voor mooie poppen, zo levenslang opgesloten in een doos.