Met mensen leven is soms niet zo vanzelfsprekend. Meestal is dat natuurlijk leuk, eten op tijd, slaapje op tijd, aaike op tijd.
 
Maar nu ben ik moe. Mijn heel bioritme verstoord. En dat is ook niet mijn schuld. En uitgerekend nu …
 
Allé, kijk ons nu, we wonen in hetzelfde huis en deze morgen heeft mske nog niet anders gedaan dan gegrommeld op ons.
 
Eerst vanmorgen als ze de tafel zette, sprong Karboenkel daarop. Dat ze daarom boos wordt vind ik normaal, dat doe je niet. Toke doet dat ook niet, maar Mouche zou het ook wel durven. Dus greep ze Karboenkel bij zijn nekvel. Eigenaardig want normaal krijg je die niet vast als hij stoten uitsteekt. Ze zette hem, vrij hardhandig in het buro. Ze was boos!
 
Daarna zat ze aan haar buro en ik zat achter Mouche, die krijste als hel en in de gordijnen kroop van de schrik. Ik kreeg de uitbrander.
 
Daarna zat ik achter Toke die onder het buro door tegen mskes benen knotste, mske schrok zich rot en zei dat ik moest stoppen.
 
Ik ging mijn nagels efkes scherpen aan de bak die in de gang staat met de bloemstukjes op, ze gooide met de vliegenmepper.
 
Ik heb één bloem, één enkele bloem uit dat bloemstukske gehaald en het was dan nog een verdroogde. En toen mske op de overloop kwam en die blaadjes zag liggen … làp!
 
Daarna kwam ik de trap afgelopen achter Karboenkel, Slow schrikt zich dood en mske zegt: “gaat dat wat kalmer, jà”.
 
Tussendoor heb ik nog onder mijn sikkedeizen gekregen van Slow, omdat ik Mouche zat af te meppen die achter de microgolfoven gekropen was.
 

Wat mag hier wél nog?
Dat is hier precies een politiestaat!