Natuurlijk stoppen we niet met dit blog. Als we zouden stoppen met het blog zouden we het zelfs niet zeggen, maar gewoon in stilte verdwijnen.

Waar gaat het dan over? Wel over de pluk. Wat aanvankelijk begon als “eens iets anders doen” was de laatste twee maanden een constante geworden.

En de peren dat was gewoon alle dagen alle peren er af. Drie weken niks dan peren.

En toen was het de beurt aan de appels, maar dat was heel wat anders. Die ellendelingen moeten er niet allemaal ineens af! Neen! Die mogen enkel geplukt worden als ze mooi op kleur zijn. Dus niet alle dagen maar onregelmatig tussendoor en zo kan je niets anders regelen. Dus trachtten Slow en mske naar het einde van de pluk.

Maar gisteravond realiseerde mske zich al wat ze gaat missen. De mensen verdorie! Die mensen waar ze bijna twee maanden mee in die boomgaarden heeft geleefd. Het “ja menne man” van de gepensioneerde van 73 jaar, of zijn uitspraak: “dan kunde met den duvel vechten” als hij nog maar eens in de bres sprong voor de goeie ouwe kookkunst van de Vlaamse moeder-de-vrouw. Een knipoog tussen de bladeren. De kameraadschap met die andere gepensioneerden, de grappen en grollen van de vroegere beroepsmilitair. De onderlinge plagerijtjes.

En gistermorgen dacht ze dat ze het nooit weer zou doen omdat ze toch ook moet zorgen dat de zaak thuis rond draait, maar gisteravond was ze daar al lang niet meer zo zeker van.