Gisteren onderweg voelde mske zich niet echt goed. Niet dat er echt iets mis was, maar het ging gewoon niet goed. Ze “moest” slapen en dat ging niet omwille van … ach ja, wie weet wat er scheef zat.

En toen ze dan richting Colruyt reden, was daar nét de school uit en plots was mske meer dan 20 jaar terug in de tijd, want Zuske stond al buiten en ze keek de andere richting uit en zag mske niet. Maar toen zei Slow iets en mske kwam ineens terug in het nu en het kindje draaide het hoofdje en ondanks een zekere gelijkenis was het toch een ander gezichtje.

In de Colruyt zelf voelde mske zich zo raar, zo onwezenlijk dat ze een flesje cola light uit het rek nam en dat zomaar uitdronk, gewoon omdat ze de symptomen van haar rebellerende maag begint te kennen en na het lege flesje mee afgerekend te hebben, vertrokken ze richting Brussel en Slow vroeg: “wat scheelt je toch, je ziet zo wittekes”. “Maag” zei mske en wees nog eens op de bewuste boosdoener.

En in Brussel kwamen ze in de avondspits en ergens vond mske dat wel plezant omdat ze hier een stukje Brussel kent en daar een stukje Brussel kent, maar ze is nooit bekend genoeg geweest met Brussel om al die puzzelkes ineen te leggen. En gisteren deden ze dan een traject en ineens kwam de herkenning. Dat was namelijk precies de weg om naar grootmoeder te gaan.

En toen moest Slow plots remmen en kwam er weer zo een flits van vroeger van in de tijd met Ex, zovele jaren geleden. Op praktisch diezelfde plaats had hij ook alles moeten dichtgooien waardoor de reiswieg met een slapend Zoneke erin tussen de voor- en achterzetels was geklonken.