Ze zijn terug en deze in inox ziet er niet bepaald uit zoals mske ze kende maar toch, het systeem is het zelfde.

Indertijd had grootmoeder er zo ene. Maar moe sneed haar brood nog met het brood tegen haar boezem geplet en met een groot broodmes tot er op zekere dag toch ook zo eentje binnen geraakte.

Toen mske trouwde waren ze elektrisch. En dat is nu precies wat mske bedoelt met “vooruitgang die er eigenlijk geen is”. Waarom moet zo iets nu elektrisch? Voor het gemak? En daarna nog gaan fitnessen voor de fysiek? Tot daar toe, daar hebben we het nu niet over.

In elk geval werd er kort daarna gesneden brood gekocht en stond de elektrische maar gewoon te staan. En toen mske verhuisde naar hier bleek die al niet meer te werken, dus liet mske die maar achter.

Maar hier in dit miniatuurdorpke waar je zo ver moet om brood, begon mske haar brood zelf te bakken en ze sneed dat met het elektrische mes, jaja een elektrisch mes, net of een mens te tam is om zijn arm te bewegen. En toen kwam die tendinitis en de druk die mske op dat mes moet zetten is te erg voor haar hand, dus wou ze “dit”.

En die ouwe, zoals die van grootmoeder, die was te koop in het stadje aan de andere kant van de grote baan en dus mailde mske daar eerst. En toen die vrouw het adres opgaf, bleek dat het over het dorpke te gaan dat gefusioneerd was met dat stadje aan de andere kant van de grote baan, maar eigenlijk is het gewoon het dorpke hiernaast. Op een goei 3km van ons deur.

En waarom mske de twee wou hebben? Wel, die dingen zijn er niet meer en nu heeft ze in totaal drie messen. Ah!