Het werd oorlog. De melkboer, vervuld van vaderlandslievende gedachten, werkte mee met het verzet. Ook zijn half volwassen zoon werd er bij betrokken. Ze hielpen de mensen, verborgen piloten en het leven was gevaarlijk.

De oorlog ging voorbij en de melkboer bleef melkboer. Maar wegens zijn vaderlandsliefde kreeg hij, als dank, een papier. Een heel papier waarop vermeld stond dat hij de staat goede diensten had bewezen tijdens de oorlog. Maar zijn 11 kinderen moesten zo snel mogelijk aan het werk want er was geen geld om te studeren. De halfvolwassen zoon werd volwassen en ging bij de boeren oogsten. Zo leerde hij zijn vrouw kennen, op een boerderij ver van huis. En daar zocht hij dan werk, in een fabriek waar hij na enkele jaren door een mankement aan een machine, zijn vinger verloor. In die tijd werd er niet over vergoeden gesproken maar wel over ontslag. En daar stond de man, die in zijn schuif een papier had voor bewezen diensten aan de staat, want de oude melkboer was overleden, op straat.

Maar dank zij de tussenkomst van een politicus, die daar op den boef een weekendverblijf had neergepoot, schuinover de woning waar ze, samen met haar ouders woonden, kreeg hij een vaste benoeming … bij de vuilkar. Jaren heeft hij, in weer en wind, achter de vuilkar gelopen.

En toen zijn huis werd leeggemaakt nadat hij als laatste was overgebleven, vonden zijn nakomelingen het papier en wilden het weggooien. Zijn kleinzoon heeft het echter gered, dat stuk “dank” dat je van je land kan krijgen voor bewezen diensten als je maar een simpele melkboer bent.