Er zijn de heel oude herinneringen aan de tijd in het huis, het huis waar mske woonde tot haar vier jaar.

Er was het gebouw met de vliegende paarden en daar reden auto’s voor. Op die hoek van de straat was het kruidenierswinkeltje. In mskes straat reden geen auto’s, maar als je rechts de straat uitliep en dan naar links ging, daar was het druk en zo ging je naar een reuzegrote kerk.

Ze kon ook stappen naar de plaats waar haar vader met de paarden reed.

Het huis zelf was groot en mske woonde op het gelijkvloers en ze hadden een tuin waar ze met haar fietske reed met kleine wieltjes.

En op een dag gingen ze, dat is Broer en mske, met vader naar een grote zandvlakte waar ze mochten spelen. Moe was daar niet bij. En ze holden de zandbergen op en af. En toen ze thuis kwamen had moe alle beren en poppen aangekleed. Dat weet ze nog, dat was op de Wezenberg, want die naam had vader toen gezegd.

Verder waren er nog de foto’s. Klein mske voor een smeedwerk. Klein mske aan het water. En dan zijn er de foto’s die niet kunnen kloppen. Op de Wezenberg namelijk, als Moe daar niet bij was … wie heeft de foto’s dan genomen? Of zouden ze meer dan één keer geweest zijn?

Op een dag, meer dan 44 jaar later nam Slow mske mee, mee naar het huis dat er nu zo armtierig en petieterig uitzag. Het kruidenierswinkeltje stond in de steigers. Het gebouw met de vliegende paarden heeft een naam, de drukke weg naar de grote kerk is zelfs erg gekend. De Wezenberg ligt onder de ring en er staat een zwembad. Het smeedijzerwerk is een brugske in het stadspark en alleen de exacte meerpaal -mske zou dat eerder een meerboebel noemen- waar een klein mske bij staat heeft hij haar niet weten te tonen. Misschien hebben ze er wel niet naar gezocht want ze zijn langs vele vele van die meerboebels voorbij gewandeld.