Slow is ziek. Dat was te verwachten. Ik had het nog gezegd, ze worden allemaal ziek. Hij denkt zijne Ménière. Sedert de vier jaar die we nu samen zijn heeft hij dat niet meer gehad.

Maar gisteren hadden we het er nog over dat veel medicijnen toch niet zo goed kon zijn. Slow nam medicijnen voor de bloeddruk, voor de cholesterol, maar sedert we samen waren had hij dat tot een minimum herleid en voelde zich goed.

Met de laatste opstoten van die rellebel van een SS zag hij echter plots zo rood net op de dag dat hij opnieuw een voorschrift moest halen. En natuurlijk heeft de dokter ervan geprofiteerd om hem nog maar eens goed vol te pompen met pillen. Toen ik gisteren het leger pillen zag dat hij bij het eten moest nemen, vroeg ik me af hoe lang zijn maag dat zou verdragen.

Gisteravond zei hij dat er iets op de maag lag en nu …

En het is toch zo gevaarlijk om te stoppen met pillen maar anderzijds zijn er dan mijn ex-schoonvader en de bobonne van Bollie. De ene moest, de andere moet af en toe naar de kliniek met problemen en telkens is het hetzelfde, te veel medicijnen geslikt “op voorschrift van de dokter”. De klinieken verbieden al die medicamenten en eens thuis begint die huisarts weer te schrijven.

Ik vraag me af waar we uiteindelijk nog een definitieve juiste diagnose kunnen laten stellen van wat er echt nodig is.