Toen we, bijna drie jaar geleden, in deze streek, afgeladen vol met fruit, kwamen wonen, kenden we helemaal niets van het ganse gebeuren rond al dat fruit. Ondertussen kennen we er nog niks van, maar dan iets minder niks.

De meeste fruitgaarden zijn open en bloot. Maar er wordt gespoten. De fruitteler die het spul er op spuit weet wat het is en hoe lang de werking is. Afblijven dus.

Het aardbeienveld aan het einde van de straat ligt even goed onbeschermd en toen Slow en mske er vorig jaar op hun dagelijkse wandelingen voorbij liepen, lagen de aardbeien te rotten. Slow en mske hun hart bloedde. Hoeveel pottekes gelei, jam of confituur lagen daar niet gewoon te vergaan?

Toen ze op één van hun wandelingen langs een, wel afgespannen, boomgaard vol kersen liepen, van die zwarte kersen waar je zwarte handen en een zwart smoeleke van krijgt, zagen ze de eigenaar op zijn stuk staan die hen vertelde dat al die kersen verloren waren, wegens te laat. De plukperiode is daar en dan moet er zoveel mogelijk gedurende die periode geplukt worden om een gans jaar goed te maken. Eens de periode voorbij … jammer voor de kersen, gelukkig voor de pietevogelkes. De man gaf Slow en mske een handvol kersen en plukte nog een mand voor eigen gebruik. Maar hij vertelde wél dat hij zijn boomgaard bewaakte met een geweer als het nodig was. En hoeveel pottekes gelei, jam of confituur of opgelegde kersen daar nog hingen …

Als je niet van hier afkomstig bent, doet het raar aan, al die verspilling. Maar er zit blijkbaar een wettelijke periode achter. Net zoals met de appels en de peren.

Ze zouden wettelijk moeten bepalen dat na de wettelijke plukperiode alle ouderlingen- en weeshuizen de overschot zouden mogen komen ophalen. Maar ja … wie zegt dat die geïnteresseerd zouden zijn in het vele werk, dat het plukken toch is.