Soms vraag ik me af wat de lezers wel denken als ze hier lezen van de stoten die Slow uitsteekt. Maar we gaan ze daarom niet verzwijgen, stel dat we ze zelf vergeten.

Met die hitte hadden noch mske, noch Slow veel honger en Slow zei dat hij nu toch niet wist hoe hij de overschot in die volle frigo moest krijgen. Want in die tweede frigo, jullie weten nog wel die oeroude frigo van bij de aanvang van mskes trouwen, daar bevriest alles in. En Slow bestudeerde de inhoud van de frigo, herschikte hier wat, herzette daar wat en kreeg toch een half schap vrij, waar hij … tadam … zijn hoofd in stak en zei: “wat hebben we hier nu nog?” en net op het ogenblik dat mske wou vragen of ze hem een zetje moest geven aan zijn achtereind, kwam hij terug en stootte zijn hoofd en riep: “au”.

mske is bijna van haar stoel gerold van het lachen toen ze zijn verbouwereerd gezicht zag en ze kon er niet mee ophouden, zeker niet toen hij van verbouwereerd overging op quasi verontwaardigd.