“Zus” zei mske “wil je niet meer toeteren als je vertrekt?” Soms doet Zus dat namelijk. Maar Slow en mske beklagen zich over dat nachtelijk toeteren en alhoewel Zus altijd nog in de dag vertrekt, weet je maar nooit.

“Is dat nu nog niet opgelost?” vroeg Zus en mske vertelde enkele anecdotes, waaronder die van de Engelse dame die al heupwiegend en neerbuigend over de buurt over de straat liep met haar neus in de wind …Ze had haar auto hier rechtover in de bocht geparkeerd alhoewel dat niet mag, maar ze sneerde de parkingwachter toe dat ze “niet in het natte gras ging staan met haar hoge hakken”.

’s Ochtends om vijf uur bleef er van dat madam zijn niet veel over en stond ze ladderzat hier voor de deur te krijsen: “I don’t find my car!” Het is daardoor dat Slow en mske wisten dat het een Engelse was.

Nu ja, tot daar toe, toen Zus vertrok deed mske nog eens teken van die toeter. Zus draaide haar raamke omlaag -of beter, duwde op dat knoppeke dat het raamke omlaag haalt- stak haar hoofd buiten en zei: “I don’t find my car!”

“Oh nee” dacht mske “tegen dat meiske mag je nu ook eens niks vertellen!”