“En nu ga je naar de dokter om een voorschrift voor een kinesist” zei mske toen Slow’s gezicht weer vertrok van pijn.

Het zal nu ver een jaar gaan zijn dat ze niet meer gaan zwemmen omwille van die schouder. Slow stapte toen naar de dokter, die pillekes voorschreef. Niks te doen. Toen stapte Slow terug naar de dokter die een spuit zette. Niks te doen. Toen stapte Slow terug naar de dokter die hem door verwees naar een radioloog om foto’s te nemen en ook om “zoiets met nen dingen”. (Slow kan op de naam niet meer komen en mske was er niet bij). Die radioloog zei dat hij een ontsteking op de slijmbeurs had. Weer naar de dokter, die weer een spuit zette. En als het dan niet genas moest hij naar de kinesist of erger nog, een operatie ondergaan.

“Dat geneest heel langzaam” zei Betty, die verpleegster is.

Maar mske wil in Slow’s arm liggen en dat kan niet. En Slow kan ook niet stil blijven liggen in bed, omwille van die schouder.

Dus vandaar mskes bovenstaande uitspraak.

En zoals je al zo dikwijls gaat merken, als je zoiets beslist, dan ineens betert dat en … komt Slow binnen en kan voor de eerste keer zijn arm boven zijn hoofd steken.