Rebels en tegendraads. Zo kan je mskes humeur vandaag noemen. Het zat er aan te komen. Het zat er al een pooske aan te komen en wel sedert mske haar bedenkingen had, eerst bij één bepaald blog, later bij nog enkele andere.

Daardoor begon mske bepaalde dingen te overdenken.

Hoe ze, toen “Hét” was voorgevallen, een luisterend oor was voor de problemen van anderen, omdat ze dacht dat ze daardoor minder aan “Hét” zou denken.

Ze dacht aan toen ze ziek was zonder ziek te zijn en Sloddermans dwars ging liggen. Hoe Slow net op dat ogenblik werkloos werd en maar het minimum kreeg omdat hij hier met mske woonde, zonder samenlevingscontract, dat nu ineens wel nodig blijkt als het in hun kraam te pas komt. Hoe ze er alleen voor stonden zonder enige sociale voorziening. Hoe de mensen toen zegden dat ze dat had kunnen weten en maar geen zelfstandige had moeten worden. En hoe ze zegden dat gaan werken zekerheid betekende.

Ook dacht ze aan het erge, hoe iemand zo erg met zichzelf begaan was en maar doorzaagde en doordramde over de eigen problemen en zelfs niet reageerde toen mske in een simpel zinneke zei: “dàt is het erge”, waarop geen reactie kwam behalve een voortzetting van de klaagzang. Hoe een ander iemand zelfs zei: “dat is toch niks”.

Hoe ze nu soms denkt bij het lezen van bepaalde blogs dat er wel degelijk mensen zijn die het kwader hebben of gehad hebben, maar dat er ook zijn die zich daar in wentelen alsof ze het leuk vinden.

Het is dus vandaag geen dag om aan mskes oren te komen hangen met problemen, als je niet tot het selecte groepke behoort dat aan mskes oren màg hangen.

Rebels en tegendraads.