We gaan eens iets doen, wat we normaal niet doen. We gaan ons gedacht eens zeggen over die chocolade weergave van Christus.

Het begin van ons gedacht zit bij die gelaakte cartoons. Diegenen die de mond vol hebben over vrijheid van spreken hebben gelijk. Diegenen die zich blauw ergeren hebben ook gelijk. Ooit hebben we ergens gelezen dat er altijd meer dan één waarheid is en dat is nu juist een waarheid.

Als vrijheid van meningsuiting een scheve situatie aankaart, dan zou mske het ook doen. Als vrijheid van meningsuiting enkel en alleen als resultaat heeft, dat men andere mensen kwetst, dan vindt mske dat er andere dingen dan recht moeten primeren, zoals goedertierenheid en mededogen.

Wat is nu het probleem? Iedereen roept op vrijheid van meningsuiting en vindt de reacties op die cartoons overdreven en belachelijk, maar kort daarop staat de katholieke wereld op zijn achterste benen voor een gelijkaardige reden. Het was iets zo banaals dat we zelfs niet meer weten waarover het ging.

Dus schakelen we ineens over naar die heisa rond dat chocolade kunstwerk¹. Veel kunst is daar volgens ons niet aan. Maar dat doet hier niks ter zake. Het is gewoon een stuk chocolat! Diegenen die zich geviseerd voelen, die willen zich geviseerd voelen. Het is en blijft gewoon een stuk chocolat! 90 kilo, maar toch chocolat.

Wat is de volgende zet? Gaia die het verkopen van chocolade kiekskes en haaskes en kuikentjes en lammekes wil verbieden omdat het symbool staat voor het wreedaardig vermoorden van onschuldige beestjes? Platslaan of zomaar de kop afbijten, als ze al niet al snuisterend aan de oren beginnen en zo stilaan zonder verdoving dat gans stuk chocolade verorberen.

Ne mens zou kluizenaar worden met al dat gedoe, alleen is er hier geen plaats meer voor kluizenaars, of ze moeten emigreren.

¹ The Guardian