Zo werd het ons verteld dat op de eerste mei, iedere jongen aan zijn lief of zijn beminde een bloeiende tak moest aanbieden. Over het soort werd geen melding gemaakt, maar de keuze zou altijd al een bepaalde bedoeling gehad hebben, zoals een bosje vergeet-me-nietjes.

De kroon der kronen was de eglantier. Die stond enkel voor: “ik hou van jou”.

Of het waar is, of niet, dat zou ik niet weten, mske ook niet. Maar dat is het lot van overleveringen, ze komen van ergens, maar hebben ze een vaste grond?

Zo werd ook beweerd dat de eglantier een verwilderde roos was.

Dat deed mske bedenken dat, als je een rozelaar niet snoeit, je na verloop van tijd een eglantierstruik hebt. In elk geval lijken de rozen op dat moment als twee druppels water op de afbeeldingen van de middeleeuwse eglantier.