De mensen zitten al een gans voetbalseizoen lang te zagen om samen eens iets te gaan eten. Ze willen dat vóór een match maar kunnen dat niet op voorhand afspreken omwille van mevrouw haar job.

Het lukte maar niet. En bij de vorige vooruitgeschoven match op vrijdag ging dan ook Slow’s gsm met de vraag hoe laat ze verwachtten aan het stadion te zijn. “We zijn er al” zei mske. “Kunnen we dan nú gaan eten?” vroeg de man. “We hebben al besteld” wist mske te vertellen. Natuurlijk niet zo kortaf, want ze mogen die mensen wel. Maar afspreken om iets te gaan eten dat doe je, volgens mske, niet op het laatste moment.

Dus besloten Slow en mske af te spreken voor de dag dat ze de nieuwe abonnementen gaan halen. Het gaat. Maar de mensen wilden mee om die nieuwe abonnementen ook en vermits dat niet ging, wilden ze wel die van hun gaan verlengen en de nieuwe voor Slow en mske al reserveren. “Neen” zei mske “dat doen we zelf wel”.

En ze dacht dat die mensen dat wel uit vriendelijkheid deden maar zo was het eigenlijk al een seizoen lang gegaan. Zij zouden wel eens de gegevens van hunne kapper doorgeven, want dat was een goeie. Zij zouden wel de tickets gaan kopen voor Slow en mske voor op verplaatsing.

Zij zouden wel dit en zij zouden wel dat. Slow en mske hadden telkens de boot kunnen afhouden want mske weert nu alle inmenging van buitenaf, zeker als het zaken betreft die absoluut nog niet vast staan of dingen die ter plaatse moeten bekeken worden vooraleer een beslissing te nemen.

Uit eten dus! De afspraak was dat ze bij de Spanjaard zouden gaan eten. Die is nogal gerenommeerd en Slow en mske hadden daar al een keer of twee erg goed gegeten. En nu? Nu ineens zijn die mensen vorige vrijdag bij die Spanjaard geweest en beweren dat dat een dikke tegenvaller is. Ze zullen de naam van het restaurant wel doormailen.