Er was ooit een tijd dat mske besloot dat ze geen geldelijke bijdragen meer wou geven, uitgezonderd voor kankeronderzoek en het rood kruis.

En toen kwam er iemand aan de deur voor kanker. Aangezien mske niemand wil beschuldigen en het zaakske al enkele jaren geleden gebeurd is, gaan we hier enkel het voorval vertellen zonder er namen bij vermelden.

Het ging over een actie waarbij mske kleurpotloodjes, boeken, CD’s e.d. kon kopen als steun voor kankerpatiënten. En mske nam de CD’s. Was het nu om het fiscaal attest of was het nu voor iets anders, in ieder geval mske belde op en kwam bij de andere instantie terecht waar een vrouw haar afsnauwde: “dan hebdu laten rollen hé madam, wij zijn de enige echte en wij doen niet aan van die tjoektjoekpraktijken”. mske schrok, want al bij al was de reeks CD’s nu ook niet zo klein en niet zo goedkoop geweest. “In het vervolg kunde beter uitkijken aan wie daguw geld geeft” sneerde de vrouw nog.

mske was geweldig verbouwereerd en geschrokken. Uiteindelijk kwam alles in orde, de CD’s zijn toegekomen, het fiscaal attest ook, maar de CD’s waren haar door dit voorval, zulk een doorn in het oog dat ze ze maar aan Zus gegeven heeft.

Onlangs dacht mske daar nog eens terug en zocht het op. Ze bestaan dus beide. Ondertussen heeft geen van beide nog één frank van mske losgekregen en in de toekomst zullen ze de eurokes ook op een ander moeten gaan halen. Want steun aan kankerpatiënten? Laat me niet lachen! Want nadat iemand haar vertelde dat zij geen recht bleken te hebben op die steun, vraagt mske zich wel degelijk af, wie dan wél.