Op zaterdag stapten ze het restaurantje binnen. Of beter het buitenterras onder het grote zonnescherm. Er was net één tafeltje voor twee vrij, verder was alles volzet.

En ze bestelden. En mske bestelde een kleine pichet witte wijn.
 
En ze kreeg een klein pichetje wijn, un quart. Net wat ze zocht en nog niet had gevonden. “Kijk” zei ze tegen Slow “dàt is wat ik wil hebben voor thuis”. Slow bekeek het pichetje en bemerkte dat het effectief niet was, wat ze hier al te zien hadden gekregen. “Vraag of hij het niet verkoopt” opperde hij.

Toen de garçon nog eens passeerde, sprak ze hem aan. “Verkoopt U mij dat pichetje” vroeg mske en ze zag hem nadenkend naar binnen kijken. “Oeie, wat nu?” dacht mske. “Weet U wat” zei hij “als ik straks kom afrekenen en het pichetje is er niet meer, zal ik niks gezien hebben. En we spreken er niet meer over”.

Toen hij kwam afrekenen, was het pichetje verdwenen. mske heeft hem een flinke tip gegeven.

En waar is het pichetje nu?