Hoe het nu allemaal juist zat met die huizen van de rijkswacht, dat weet mske niet meer. Ze weet wel dat ze in het dorp van haar jeugd eigendom waren van een man die op de grote steenweg woonde maar langs achter door zijn boomgaard zomaar ineens via de hofkes in je achterkeuken kon staan.

Meestal ergerde hij moe omdat hij zus of zo wat wou doen aan het huis, maar zij vermoedde dat hij kwam spioneren.

Toen hij van grote miserie dan ook werken aan de daken van die huizen moest laten uitvoeren, was dat natuurlijk dik tegen zijn goesting want de kerel was zo gierig als maar zijn kon.

Moe die, tegen andere mensen dan toch, vriendelijk was, bracht op tijd en stond iets te drinken naar boven, naar het dak. Tot ze van de huisbaas te horen kreeg dat ze daarmee moest stoppen. Jawel! Want die mannen dronken onder de tijd die hij betaalde. En zodoende, beweerde meneer de huisbaas, betaalde hij die drankskes dubbel en dik en hij legde haar de berekening voor: zolang aan zoveel keer per dag aan zoveel per uur …

We weten natuurlijk niet hoe dat financieel geregeld was, maar mske vond hem toch maar een akelige kerel.