Het is een waarheid als een koe dat Slow en mske telkens, na een zomer flink doorstappen, tegen dat het slechte weer aankomt weer stilvallen, om dan weer in de lente de stapkes te hervatten.

Ondertussen, na bijna vijf jaar, kennen ze het veld hier wel zo wat, al zien ze vertrekkende wegen waar ze zich nog niet gewaagd hebben omdat ze uiteindelijk niet weten waar die naartoe gaan en dus ook niet hoe lang ze onderweg zouden zijn. Zo noemen ze dan ook de mogelijkheden met namen die enkel aan Slow en mske bekend zijn als daar zijn: het blokske rond, de driehoek, naar het dorpke achter de berg, langs ’t kerkhof voorbij, …

Vorig jaar organiseerde iemand van hier achter op de berg een wandeling om de mensen van het dorpke samen te brengen.

Ze stapten langs het linker been van de driehoek via een binnenpaadje, dat sterk beschadigd is door tractoren, naar de Romeinse Weg en het kapelleke om via de kapellekesveldweg en de kapellekesstraat, voorbij de kwaaie hond terug te komen. Dat was acht kilometer zegden ze toen.

Nu las Slow dat er een wandeling doorging, van een wandelclub, niet enkel hier in het dorpke, maar alle weken in één van de andere fusiedorpkes van het stadje. Acht kilometer stond er op de vermelding. En Slow en mske waren maar net terug in gang gewaggeld en hadden dit jaar nog geen acht kilometer gedaan. mske, niet bepaald tuk op zulke groepswandelingen, liet zich ompraten. Zo leer je meer wegeltjes kennen en ook mensen. En, als het meevalt konden ze misschien ter motivatie overwegen om toch maar lid te worden. Motivatie om niet stil te vallen in de winter dan.

Dus deden ze dinsdag de wandeling van vorig jaar nog eens over; ze sneden wel af door de kapellekestraat niet te nemen, kwestie van niet weer alleen tegen de kwaaie hond te komen te staan.

Vier kilometer zevenhonderd achtendertig meter! Dat zei mskes stappenteller, al is dat niet echt mogelijk. Bijna zes kilometer gaf die van Slow aan. “Die van mij is naar de knoppen” dacht mske aangezien ze, volgens dat ding dan toch, minder stappen dan Slow had gezet en haar stap wel degelijk een goeie 12cm korter is dan die van hem. We hebben dan geen wiskundige knobbel, zoiets is wel opvallend. Zeker als je weet dat op zes stappen van Slow, mske er zeven moet zetten. Tot daar toe, ik dwaal af.

“Het zal wel lukken” zei Slow en ze besloten dus toch maar gisteravond met de wandeling mee te gaan.

Wordt vervolgd …