Sedert we het hier eens over het televisieprogramma “Mijn restaurant” hadden, heeft Slow dat zo halvelings wat gevolgd. mske maakte uit de titels van de internetgazetten wel op hoe de stand van zaken was.

En bizar genoeg dacht mske dat Hasselt dat moest winnen, met de nadruk op “moest”. Toen Slow dan ook zei dat het Leuven geworden was, dacht mske: “daar komt heibel van”. Het werd niet echt heibel -tot nu toe nog niet- maar het is genoeg om de kranten een reden te geven om het zaakske nog wat verder uit te melken.

mske zal bij geen enkele van hen gaan eten. Ze weet dat het eten haar gaat tegenworgen, niet alleen voor de prijs, maar ook het feit dat ze zich bespied zal voelen als de kelner haar glas komt bijvullen, of haar servet oprapen. Het eerste kan ze zelf, voor het tweede zou ze zich gegeneerd voelen.

“Pffft” zei Slow “als ze nu nog met iets anders beginnen, kijk ik niet meer”.

Maar wat blijkt nu? Het lijkt wel het gespreksonderwerp bij uitstek te zijn. Net of mensen, van wie je anders toch wel andere dingen zou verwachten, nu ook ineens in de ban zijn van een spelleke op TV. Is het dan werkelijk van levensbelang voor de mensheid te weten wie wat wint?

En het feit dat de hotelscholen blijkbaar al volledig volgeboekt zijn, naar aanleiding van het programma, is dat nu goed of slecht? Is het een vrije keuze van de mensen die die richting willen volgen of komt dat voort uit beïnvloeding door, weeral, diezelfde TV. Hopelijk krijgen die scholen volgend jaar daarvan dan de weerslag niet.

Hopelijk geraken we niet met zijn allen zo verzuurd, dat onze enige vorm van amusement en bezigheid de voorgekauwde spijs van dat bakske wordt.

Geef het volk brood en spelen!