Tja en wat is nu eigenlijk onze mening over die culinaire hoogstandjes met weinig op het bord?

Dat is niet moeilijk. Voor ons is eten iets dat je doet om niet te sterven. Dat moeten echt geen massa’s voedsel zijn die je krijgt en er mag, neen moet zelfs, smaak in zitten. We gaan niet zo ver als iemand die we ooit kenden, die beweerde: “het moet niet goed zijn, als ’t maar veel is”.

Die toprestaurants echter dienen niet om er te gaan eten, die dienen om er te gaan proeven, om de smaakpapillen te strelen. Dat iemand daarvoor geld wil neerleggen … ach ja, elk mens zijn hobby, maar dat ze dan durven stellen dat die restaurants er moeten voor zorgen dat de mensen én een voorgerecht én een hoofdschotel én een dessert nemen, elk aan een prijs waar mske een ganse week kan van eten, dan vindt mske dat ze beter gewoon thuis normaal goed kan eten zonder dat ze zich bespied moet wanen door iemand die haar glas wijn moet bijvullen of haar stoel onder haar schuift of op haar servet staat te geilen.

En bovendien, als mske iets gegeten heeft dat haar smaakpapillen streelde, dan wil ze niet zomaar direct onmiddellijk daarna daar iets anders achter, waardoor het effect van het eerste onmiddellijk teniet zou gedaan worden.

Slow is ook de grootste eter niet, maar ze moeten zich toch realiseren dat iemand met het postuur van Slow, met zo een culinair bord voor zich, moet denken: “nu zie ik het, nu zie ik het niet” of schrik moet hebben om te ademen omdat het zou verdwijnen met de luchtverplaatsing.

We hebben het ook niet zo begrepen op die borden waar het eten blijkbaar in het midden op een minuscuul vierkant op een torentje gestapeld wordt. Maar daar gaan we niet over uitwijden, nu niet en in de toekomst niet. Ons motto is: “als je normaal doet, doe je al onnozel genoeg”. Zodoende …