In een tijdperk, lang geleden, maakte moe alle dagen pap als dessert. Ze had zo een koperkleurig stelletje met daarin zes ronde kommekes. En zo kwam die pap op tafel. Niet dat het alle dagen dezelfde pap was, neen, neen. Er was roze pap, gele pap, bruine pap, chocolatte pap, en dan had je dat zelfde assortiment nog eens in saroma. Wat we dus nu wel degelijk kunnen vertalen in de juiste termen, maar dat zal iedereen wel zelf kunnen uitmaken.

Moe beweerde dat ze alle dagen pap maakte omdat Broerke, volgens de doktoren, veel te mager was. Dat kan best zijn, herinneringen aan desserts vóór Broerke heeft mske sowieso niet. Broerke is nog altijd veel te mager, maar eet ondertussen al jaren geen pap meer. Dit maar even ter vervollediging van die paphistorie.

Het gaat hem echter niet om de pap op zich, het gaat om wat er met de pap gebeurde. mske nam haar lepeltje en maakte een gezichtje in de pap. Met die ronde vorm van het kommeke zou je het zo wat een voorloper van de smilies kunnen noemen hebben. Lachende gezichtjes, trieste gezichtjes, boze gezichtjes. Dat lukte natuurlijk alleen met die van de saroma, op die gekookte stond een vel. Ze is daarmee gestopt toen ze van zichzelf vond dat ze daar te oud voor was.

Later, veel later, toen mske al getrouwd was, tekende ze gezichtjes op de gekookte eieren. Lachende gezichtjes, trieste gezichtjes, boze gezichtjes. Die leken dan niet op smilies, maar er waren meer mogelijkheden. Gezichtjes met een hoedje, met een dasje, met oorkes. Ze is daarmee gestopt toen ze vond dat Zus en Zoneke daar ook te oud voor werden.

Dat mske niet alleen zo gezichtekestekenendminnend was blijkt uit een verhaalke dat wij hier ooit vertelden, maar dat we eigenlijk al vergeten hadden.

Onlangs nog, toen Slow eens een pot zakskespuree op tafel zette en zich draaide, kon mske het niet laten en tekende weer zo een smiliegezichtje in de puree in de ronde kom.

En dan zegt Slow dat hij niet wil eten van een mannekesblad, wat volgens ons niet meer is dan het werk van een creatieveling, die met enkele voedingsbestanddelen een gezichteke tekent op een witte talloor.

Dat die daar een volledige gang voor rekent, dat vinden wij er nu ook wel over, maar dat is uitleg voor een andere keer, want we zijn begonnen bij de pap en wie weet waar we uitkomen als we gaan doorbomen.