En dan hebben we het niet over dat soort beesten dat mskes knieholtes bewerkt heeft tot een maquette van de Himalaya in tweevoud.

Gisteren echter wou mske naar iets gaan kijken. Er vertrekt daar nog ergens zo een wegske en volgens Google Earth komt dat in weer een ander dorpke uit dat naast het stadje ligt en er mee gefusioneerd is. Er zijn er veertien, dit even ter informatie.

Maar op andere plans wordt die weg onderbroken getekend, met in het midden, de spoorweg. En in mskes herinnering rijdt die trein ergens onder een pittoresk bruggetje vóór hij dan weer in het stationnetje van maar weer het volgende dorpke van de 14 stopt, als ’t geen intercity is natuurlijk.

En ze stapten over dat wegske, dat effectief niet onderbroken is en ze stonden op het pittoreske bruggetje en zagen de ene trein na de andere onder hen doorstormen. “Net klein joeng” had Slow gezegd “kontent zijn met het kijken naar treinen”. mske had haar schouders opgehaald. Beter plezier als klein joeng dan nooit content.

Maar toen bleek waar te zijn wat ze eerder op de plans al gezien hadden, er vertrok geen nieuwe veldweg richting ander dorpke, die was er wel geweest maar liep nu wat verder dood op die eigenste spoorweg. En dat werd hen verteld door een andere wandelaar.

En toen ze vertelden waar ze woonden, dat moeten de mensen van langs hier precies altijd weten, zei die man dat hij hier soms komt en toen bleek dat één van de valkeniers te zijn, die ze al in het veld bezig hadden gezien.

En toen pas kwamen de beesten ter sprake. Die man wist de patrijzen zitten met aantal en huisnummer en de ganse battaklank en santeboetiek. Bovendien wist hij te vertellen dat er marters zitten in het veld, dat ze zelfs tot in zijn dorpke komen om hun bagarrekes uit te vechten, tot zelfs op de grasveldjes van de huizen. En vossen, die in het Wat-was dorp waren uitgezet, zitten er hier zo talrijk dat ze ze niet mogen uitzetten.

Hij had het over de kieviten, maar die hadden Slow en mske ook al gezien, over de kraaien, maar die hadden Slow en mske ook al gezien -als je daarnaast kijkt ben je stekeblind-, over roeken en Vlaamse gaaien, die hebben Slow en mske nog niet gezien.

De man geraakte maar niet uitgepraat, maar wist wel te vertellen dat, als je moest leven van de valkenjacht, je dikwijls met honger zou zitten.

Ondertussen weten Slow en mske dan wel dat ze via dat dorpke weer een eindeke verder rond het stadje kunnen, want van daaruit geraak je, al dan niet via ’t veld, aan de archeologische site. En van aan die archeologische site kan je dan weer naar het volgende dorpke, maar zover zijn ze hier nog niet. Zeker niet, nu het er naar uit ziet dat mskes stappers de geest gaan geven, eigenlijk zijn ze daar al zeer druk mee bezig … met dat geest geven.

En die veertien dorpkes rond ons stadje … die doen mske altijd denken aan de tros uit “De Kwakstralen” – Suske en Wiske.