Slow en mske hadden niet gekeken wat er op TV was en zaten wat te zappen, t.t.z. Slow zapte en mske zat, en toen zei mske: “dat ziet er precies om te lachen uit” en ze lieten “The Stepford Wives” opstaan.

Gelachen dat ze hebben, gelachen … omdat het zo een draak van een film was. Als ’t om te lachen was, was dat niet bijster goed gelukt.

Naarmate de film vorderde en de verhaallijn duidelijker werd begon mske te denken dat hij om te griezelen was. Maar er waren de nodige tegenstrijdigheden en onmogelijkheden.

Gegriezeld dat ze hebben, gegriezeld … omdat het zo een draak van een film was.  Als ’t om te griezelen was, was dat al helemaal mislukt.

“Naar wat kijken jullie?” vroeg Bollie en ze keek mee en ze zaten met hun drie meewarig te zijn omwille van die mastodont van een miskleun.

Thuis gekomen keek mske in de humo en zag dat de film als een Amerikaanse thriller van 2004 stond vermeld.

Als het om te thrillen was, … laat maar zitten!

Zodoende ging mske nog maar eens neuzen op het internet en vond dat het een verfilming was van het boek “The Stepford Wives” van Ira Levin. En Ira Levin is ook de schrijver van “Rosemary’s baby” en “Sliver”, welke beide ook verfilmd werden. mske heeft geen van beide films gezien, maar heeft wel “Sliver” gelezen, wat ze ook al geen fantastisch boek vond. Nu wil ze wél “The Stepford Wives” (proberen te) lezen, uit pure curieuzigheid.

De goeie kanten van dat monsterachtig geval? Bette Midler.