Slow stond gistermorgen om 7u op. “Aaah” dacht mske “nog een uurke blijven liggen”. Ja dag, om vijf na zeven ging het oma-alarm. “Eens zien of ze wel echt uitgeslapen zijn” dacht mske, maar ze zaten alletwee met wakkere en blinkende oogskes in bed. “Amke heeft me wakker gemaakt” zei Ella. “Ik heb iemand naar beneden horen gaan” zei Amke. Eigenlijk was dat niet zo slecht, want mske had een uur voorzien om gelaarsd en gespoord -euhm wassen, aankleden en ontbijten natuurlijk- te geraken en een uur om tot aan de speeltuin te stappen aan kindertempo. En als je dan pas om 9u kan vertrekken en tegen de middag wil terug zijn …

Toen ze na het straatje -eerst efkes nog kijken naar de trossen en trossen peren- het weggelke instapten noemden Slow en mske dat een geheim weggelke en Amke fluisterde: “niemand weet dat zijn hé”. Het spookbos noemden ze veiligheidshalve maar het sprookjesbos, met Amke en spoken weet je nooit. mske vertelde over de boom met de gezichten die het bos bewaakte en er nu niet meer stond omdat hij te oud geworden was, waarop Slow wist te vertellen dat er een andere wachter was. Maar die vonden ze toch niet zeker. En aan de waterlelies vermoedde Amke dat daar wel eens elfkes kwamen dansen. Een uur! Goed gedacht mske. De speeltuin lag er nog wat verlaten bij al zaten er twee jongetjes met hun vader.

Onlangs zag mske eens een filmke over het na-aapgedrag van de mensheid. mske wist dat al wel maar ze ondervonden het gisteren nog maar eens. Waar Amke en Ella ook waren, die knullekes moesten daar ook zijn, zodat er altijd de ene of andere moest wachten. En efkes het volgende tuig gaan opzoeken was geen optie, want ze volgden.

Amke en Ella leefden zich uit tot om tien voor elf een ganse groep ± 10-jarigen in de speeltuin neerstreek. De monitoren ploften zich in één van de prieeltjes en de kinderen deden wat kinderen van ± 10 jaar nu eenmaal doen, ze waren overrompelend en sneller dan een drie- en vierjarige ooit kunnen zijn. Tien minuutjes vroeger dan voorzien, vatten ze de terugweg aan.

De waterlelies waren open maar er waren geen elfjes. Ontgoocheling bij Amke en Ella. “Je weet toch dat die ’s nachts dansen” zei mske en verwees naar de donkerte in de Efteling. “Komen we dan ’s nachts terug” vroeg Ella. “Goeie zet zenne ms” dacht mske en vervolgde dat het daar stikke- en stikke- en aardedonker was in dat sprookjesbos zonder verlichting. “Dan brengen we een zaklamp mee” besliste Amke.

Hun aandacht werd afgeleid door Slow die tussen de struiken toch de nieuwe bewaker -dixit boom met iets dat je een gezicht zou kunnen noemen- opdook, maar ze moesten wel Amke en Ella opheffen om boven de struikskes te kijken. “Die zal vanmorgen nog geslapen hebben” veronderstelden Amke en Ella.

(Lees verder onder de foto)

mske kon hem echter niet zien omwille van die struikskes en pas thuis zag ze hoe de nieuwe bosbewaker er uit zag. Volgende keer moet Slow mske maar eens opheffen.