Toen mske klein was en een verkoudheid had, kreeg ze van grootmoeder zelfgemaakte vliersiroop. Dat deed goed, dat weet mske nog. Moe echter heeft nooit vliersiroop gemaakt en de flessen van de dokter hielpen ook.

Toen mske getrouwd was, stond er een vlierstruik op de grens van hun stuk en de rijpe bessen deden mske weer aan die siroop van grootmoeder denken. Aangezien Zoneke toen problemen had met steeds weerkerende oorontstekingen door zijn amandelen, zocht mske het recept en maakte vliersiroop. Toen ze toch eens, onzeker geworden door de zware hoest van Zoneke, naar de dokter stapte, vroeg die wat ze gaf en zei: “doe maar gewoon verder”. Hij rekende wel zijn tarief.

Ouder geworden werden Zus en Zoneke praktisch nooit ziek en de vliersiroop geraakte in het vergeethoekje.

Toen ze hier kwamen wonen viel het op hoe er praktisch in elke berm en graskant vlierstruiken stonden en mske zei: “ik zal nog eens vliersiroop maken”, maar telkens was ze er te laat bij. De bessen waren al overtijd.

Deze voorbije winter met die hardnekkige hardvochtige verkoudheid hier ten huize kocht mske vliersiroop en met Amke en Ella die toch regelmatig van school komen met een hoest,  zei ze dat ze nu op de bessen ging letten. Deze week was het zover. Maar al die jaren hebben hun tol geëist. mske weet niet meer hoeveel bessen ze nodig heeft voor het aantal liters dat ze wil verwerken, want ze wil toch een voorraadje voor een hele winter.

Slow is vanmorgen een emmerke vlierbessen gaan halen en mske maakt vlierbessensiroop en als ze terug de verhouding weet, zal Slow er nog wat bij gaan halen. Beter bij gaan halen, want terug brengen kan hij niet hé!