“Wie weet liggen wij morgenvroeg niet dood” had mske gezegd. “Willen we ineens opblijven?” vroeg Slow.

Wat was er aan het handje? Verdachte geluiden in huis? Bedrieglijke boodschappen van nog bedrieglijker personages? Schimmen in de gang? Neen! Niets van dat.

mske had appelbeignets gemaakt. Het was al vier jaar geleden van op de kermis in Oostende dat ze nog appelbeignets had gegeten. En gisteren maakte ze die niet met bier, zoals ze dat heel lang geleden deed, maar met gist.

Ze bakte die ook niet in de gewone frietketel, neen. Er is een tweede, kleinere frituurketel met aparte olie. Die olie was nog maar één keer gebruikt en zag er nog helder en fris en nieuw uit, al weet mske niet meer goed wanneer die eerste keer juist geweest was.

De appelbeignets waren overheerlijk en ze aten ze allemaal op! Vijf uur later, ergens gedurende die film werden zowel Slow als mske kotsmisselijk. Als ze het eerste deel daarvan dan al in een emmer hadden kunnen deponeren, dan zouden ze alleen maar misselijk geweest zijn, maar zoveel geluk was hen niet gegund. Pillekes om dat te kunnen, zijn niet meer verkrijgbaar omwille van anorexiatoestanden en braakmiddelkes zelf klaarmaken … Ga dat maar eens opzoeken … mske wordt al kotsmisselijk van ze te lezen alleen. Stel dat het niet werkt, dan zit je daarmee ook nog bij opgescheept.

Ze hebben niet geslapen. Niet omdat ze in het oog wilden houden of ze niet aan het dood gaan waren, maar omdat die appelbeignets eruit wouwen. We hebben geen zin in details, wel weten we dat Slow de ganse nacht over en weer over die overloop heeft gelopen en mske heeft vanmorgen …

Of het nu aan de frituurolie ligt of niet, ze gaat naar ’t containerpark en de tweede frituurpot wordt uit gebruik genomen. Zo een systeem is enkel goed als je minstens elke week wat te frituren hebt.

Slow heeft al met stift grote zwarte kruisen op de bus getekend. En de appelbeignets? Heeft er iemand zin in een appelbeignet? Slow en mske anders niet! Zeker niet de eerste vier jaar!