Kijkend en speurend, slenterend struinden Slow en mske over de vlooienmarkt.

Ze waren dan al een kijkje nemen in het pittoreske cafeetje waar ze al zo lang naartoe wilden en hadden er zalige soep met een boterham gegeten.

En bof! Daar zag mske iets wat ze zeer graag wou hebben maar dat ze eigenlijk te duur vond, in de originele verpakking. Ze pakte het op, keek en dacht. Eigenlijk moest ze er maar één onderdeel van hebben en ze dacht al … “Hoeveel?” hakte ze de knoop door. “Twee euro” zei de vrouw. mske groebbelde twee euro, gaf die aan de vrouw, nam Slow bij de arm en zei: “kom snel, eer ze zich bedenkt”.

Wat verder zag ze een boek, een haakboek over fijn haakwerk. Prachtige dingen stonden er in. “Hoeveel?” waagde ze. “Tien cent” zei de man. Prompt betaalde mske de tien cent en ze hield haar nieuw verworven schatten goed vast.

“Zie je wel” zei tegen Slow “als ik nog één keer denk dat ik het beter niet vraag …”

Slow zag een boek over een onderwerp dat hem interesseerde. Dat boek was wel beschadigd en de eerste pagina ontbrak. De vrouw kwam van de overzijde van de straat want ze had zich aan de zonnekant gezet. “Twee euro” kondigde ze aan. Slow en mske bekeken mekaar en ze bekeken het boek en Slow zei: “méér dan een euro is ’t mij niet waard”. Boos draaide de vrouw zich om en stapte terug naar de zonnekant terwijl ze haar schouders ophaalde.

Waarom die boos moest worden snapte mske niet goed. Slow zei tegen mske dat hij dan de info die in dat boek stond wel op ’t internet zou zoeken. In elk geval, mske was goedgemutst en ze stapten welgezind naar huis en ’t was warm in de zon.