Het komt door het prentje. Het prentje blijkt ooit al eens op het oorspronkelijke blog gestaan te hebben maar het werd niet mee verhuisd, maar toen mske ergens een ander prentje zocht en dit tegen kwam dacht ze ineens aan die namiddag heel lang geleden met Sint Antoontje.

groottante Fin was naar Dinant geweest en ze had voor Broer en mske elk een wandelstokske en een kodakske meegebracht. Dat kodakske was natuurlijk niet echt, dat bestond in die tijd nog niet, maar het was gewoon een kijkertje met fotootjes van Dinant er in die je door kon klikken, een soort mini-vieuwmasterke.

En op een dag dat mske op Broerke zat te passen in ’t zand, wat de benaming was voor een afgemaakt stuk tuin waar een berg zand was ingekiept, zat ze door dat kodakske naar Dinant te kijken tot ze plots niets meer zag.

Ze ging binnen om dat aan moe te tonen maar moe zei dat het lenske er uit was gevallen en dat ze maar in ’t zand moest zoeken en ondertussen bidden voor Sint Antoontje. Dat heeft mske gedaan. Tot ze na langdurig zoeken eindelijk het nutteloze ervan inzag en besloot het maar op te geven.

Ze ging binnen om dat aan moe te melden maar die stuurde haar terug. Maar mske heeft niet meer gezocht en ze was boos op Sint Antoon! Die kon dat lenske steken waar mske dat peisde, al peisde mske dat in die tijd nog niet op die manier.

Sedertdien spreekt mske niet meer tegen Sint Antoontje. Als ze iets wil zoeken gaat ze eerst efkes met zichzelf overleggen waar ze dat het laatst gezien heeft en probeert de zaken te reconstrueren. Nu zou mske nooit nog naar een glazen lenske van een ½ cm ø in een zandbak van 4×4 m gaan zoeken, niet met reconstructie maar nog minder met den Antoon!